Central Park

First topic message reminder :






Oaza zieleni w centrum Manhattanu. Zajmuje osiemset czterdzieści trzy akry powierzchni. Na terenie Central Parku oddawać się można wielu zajęciom, takim jak obserwowanie ptaków, pływanie po jeziorach w łódkach czy kajakach, jazda rowerami czy bryczkami konnymi, bieganie, tenis, siatkówka, kręgle, wspinaczka na skałkach, pływanie w basenie - lub zimą jazda na łyżwach oraz wiele, wiele innych.

Tutaj można znaleźć mapę.

- Central Park oraz jego najbliższe otoczenie poddane zostały ewakuacji. Dla własnego bezpieczeństwa, proszę o jak najszybsze udanie się ku najbliższemu wyjściu z parku. Uprzedzę funkcjonariuszy o pańskiej osobie. – lakonicznie odpowiedział zaskoczonemu całym zamieszaniem mężczyźnie wskazując przy tym drogę, którą ten powinien się udać. W międzyczasie postarał się nawiązać kontakt z policją w celu przekazania im informacji o tym człowieku oraz kierunku, z którego ten będzie nadchodził, dla pewności zalecając też krótką rozmowę w celu dalszego wyjaśnienia jego obecności w miejscu na tę chwilę całkowicie zamkniętym dla cywili. Nawet jeśli sam nie wyczuł w słowach mężczyzny fałszu, wolał zachować ostrożność. Po krótkiej obserwacji, czy ten aby na pewno podąża we wskazana stronę i upewnieniu się, że funkcjonariusze wyjdą mu na przeciw, syntezoid znów uniósł się w powietrze z zamiarem kontynuowania patrolu.
Wtedy właśnie zerwał się wiatr. Jego pojawienie się, tak nagłe, nie mogło być przypadkiem i w swoistym odruchu Vision skierował wzrok w stronę miejsca, którym jego znajomi mierzyć mieli się z tajemniczym połączeniem między światami. Miejsca, w którym z tego co mógł zobaczyć i usłyszeć od dwójki użytkowników sztuk magicznych łączyło się wiele różnych elementów mistycznego świata. Z tego oraz innych wymiarów. Nawet z oddali widok był niezwykły. Szalony, można było wręcz powiedzieć. Choć z początku nie odczuł bezpośrednio na sobie żadnych dodatkowych skutków działań czarodziei, zaraz się to zmieniło. Liczne drobne spięcia w różnych częściach jego ciała zmusiły go do odłączenia niektórych systemów. Tych mniej ważnych, bez których i tak swobodnie mógł się obejść, ale i to należało uznać za niepokojące. Gdyby efekt był silniejszy zmuszony byłby się wycofać w bezpieczniejsze dla niego rejony, a w najgorszym przypadku być może raz jeszcze musiałby posunąć się do własnej dezaktywacji.
- JARVIS. Skontaktuj się z pozostałymi Mścicielami oraz innymi bohaterami zlokalizowanymi w Nowym Jorku, z którymi regularnie współpracujemy. Przekaż im informacje o naszych działaniach i poproś, by pozostali w gotowości do działania. – zwrócił się do AI, przygotowując plan na wypadek nieprzewidzianych zdarzeń, do których mogą doprowadzić dalsze próby zamknięcia połączenia. – Jeśli już tego nie robisz, stale monitoruj na wszelkie możliwe sposoby to co się tu dzieje. Jeśli zauważysz, że sytuacja może zacząć wymykać się spod naszej kontroli, natychmiast nawiąż kontakt ze Strangem. Wolałbym tego uniknąć, ale jeśli umiejętności pana Ramseya oraz Lveliasa okażą się niewystarczające, jego doświadczenie może być nam potrzebne. – i niestety nie mieli większego wyjścia w kwestii innych osób o odpowiedniej wiedzy i zdolnościach magicznych, zwłaszcza, gdy Wanda wciąż była wyłączona z działań drużyny ze względu na poważny uraz, którego doznała w Waszyngtonie.
Miał nadzieję, że zdoła przebić się z tą wiadomością przez ewentualne zakłócenia wywołane ostatnim wyrzutem magicznej energii. Jeśli tak, wiedział, że SI wszystkim się zajmie.
Latając nad parkiem, patrolując okolicę, znalazł się w pobliżu jednego z tutejszych placów zabaw. Tam też usłyszał, a po chwili skupienia także zauważył coś niezwykle niepokojącego. W jednej ze znajdujących się tam konstrukcji ktoś się skrywał. Co najmniej kilka osób. Bez wątpienia dzieci, które bez większego zastanowienia przekradły się tam pomimo ostrzeżeń oraz patrolujących ulice funkcjonariuszy. Z jednej strony było to ogromne przeoczenie ze strony tych służb, a z drugiej pokaz determinacji młodych przedstawicieli rasy ludzkiej. Nieszczęśliwie dla nich, wpakowali się niemal w sam środek ich działań. Gdzieś z boku dostrzegł też zmierzającą w tę stronę Silk. Dzięki wyostrzonym zmysłom również musiała usłyszeć te krzyki.
Muszą jak najszybciej wydostać uwięzione tam osoby i przetransportować je poza zagrożony obszar. Kiedy zbliżył się do placu zabaw, młoda bohaterka już tam była. Syntezoid obniżył lot i podleciał pod kamienną konstrukcję, próbując ocenić kto dokładnie i w jakiej liczbie tam przebywa. Cały czas starał się również być świadom otoczenia, na wypadek kolejnych niebezpieczeństw i potencjalnych towarzyszy tych „rozbójników”.
- Nie powinno was tu być. Jakim cudem udało wam się uniknąć policji oraz agentów? – spytał będąc tym szczerze zainteresowany, a także chcąc odciągnąć ich uwagę od wszystkiego co działo się dookoła.
- Zaraz was stąd zabierzemy. Muszę mieć tylko pewność, że jest bezpiecznie. – dodał  po chwili i przeniósł wzrok na Silk.
– Szybka reakcja. – pochwalił dziewczynę i spytał. – W jakim stanie byli nasi towarzysze? Spodziewać się dalszych niespodzianek, czy możemy działać?

Druid zamknięty był w kloszu własnych problemów. Był na nich skupiony tak bardzo, że zupełnie nie zwracał uwagi na nic, co nie było bezpośrednio związane z jego zadaniem. Gdyby teraz w jego stronę poleciał jakiś zbłąkany kamień, to niechybnie trafiłby go w głowę. Prawdopodobnie nawet parada orangutanów w cyrkowych strojach jadących na bicyklach nie odwróciłaby teraz jego uwagi. Nie dało się ukryć że ten poziom skupienia pozwolił osiągnąć mu wypity eliksir, który w swoich składnikach miał więcej niż mniej ziół psychotropowych.
Drzewa w okolicy szalały nie mogąc poradzić sobie z nowo odkrytą świadomością, ale szczerze mówiąc, nie był to pierwszy taki przypadek, jaki Lvelias napotkał podczas swojego długiego życia. O ile ogarnięcie zbiorowej empatii całego gaju i koncentracja na dodatkowych zaklęciach było wyzwaniem wymagającym, to nie niemożliwym, a elf jak niewiele istot nadawał się do tego działania. To co odczuwały teraz rośliny, odzwierciedlało w pewnym stopniu to, z czym druid każdego dnia zmagał się we własnej głowie. Blizny pozostawione po walce z Królem Chaosu paliły niczym piętno. Z jednej strony elf jak niewielu potrafił odnaleźć się w tym szaleństwie, z drugiej natomiast zawsze istniało prawdopodobieństwo że tym razem samemu zapadnie się w otchłań szaleństwa pod naporem kakofonii emocji.
Problem dodatkowo polegał na tym, że na ogół miał do dyspozycji zdrowe, silne jak niedźwiedź ciało, które zawdzięczał fomorskiej spuściźnie swego ojca. Ciało niewielkiego ssaka rzecznego nie mogło się z nim równać, a druid zbyt późno zdał sobie z tego sprawę. Z rosnącą paniką, ostro pobudzonych i przytomnych zmysłów, obserwował jak opada z fizycznych sił. Aby zbilansować tę dysproporcję zasobów, wzbudził w sobie magią wytrzymałość niedźwiedzia, lecz szczerze mówiąc, kupiło mu to zaledwie minuty.
Był w stanie mentalnie podtrzymywać odsysanie dzikiej magii z otoczenia, nawet w momencie gdy już ledwo podpierał się przednimi łapkami o leżący w trawie kostur druidów. Dotyk sękatego drewna dodawał sił i otuchy. Obserwowane z boku, słaniające się zwierzątko musiało wyglądać naprawdę tragicznie. Gwoździem do trumny okazało się przeciążenie i pękanie magicznego korzenia. Na jego widok wydra wypowiedziała bezdźwięczne "Nosz k***a...".
Kończył mu się czas na kilku frontach jednocześnie. Pomoc nie nadchodziła, pozostało mu więc jedynie sądzić że pozostali mają ważniejsze rzeczy na głowie. Jedyne co zostało mu do zrobienia to oszacować najoptymalniejszy moment aby bezpiecznie zakończyć odsysanie magii. Miał wrażenie że minęło kilka godzin, jednak by pewien że było to złudne wrażenie. Nie miał nawet okazji ocenić wyników swojej pracy, bo dokładnie w sekundzie w której zamknął portal do Otherworldu pozwolił sobie na utratę przytomności. Miał nadzieję że przynajmniej teren wokoło wyrwy był bezpieczny na tyle, by Irvin mógł dokończyć pracę.
Co ciekawe, dzieło druida miało jeszcze jeden dodatkowy efekt, którego Lvelias nie przewidział, a teraz nie mógł być go nawet świadomym. Wyglądało na to, że wraz z dziką magią tego miejsca, do puszczy dostała się też odessana klątwa z samego elfa. Mógł to być też oczywiście przypadek, lecz efekt pozostawał ten sam. Nieprzytomny elf odzyskał swoją prawdziwą postać, leżącą teraz nieprzytomnie w trawie. Postawa w której stracił przytomność była może i wygodna dla wydry, lecz na pewno nie była dla dorosłego mężczyzny, który leżał teraz twarzą do gleby na brzuchu z podwiniętymi nogami, nagi jak go Danaan stworzyli. Zadnia część szanownego kapłana sterczała z dumą ku niebu, zdwajając się być zadowolona z wyników ich wspólnej pracy. Całe szczęście, że cała reszta elementów elfa była chwilowo zasłonięta tą przedziwną pozycją. Na twarzy malował mu się błogi wyraz, jak gdyby śniło mu się coś bardzo miłego.

Cindy nie była mocna z pracy zespołowej. Wiele lat w odosobnieniu sprawiło iż stażystka nie tylko miała problemy z komunikatywnością, ale również słabo radziła sobie z nawiązywaniem współpracy i odnajdywaniu się w grupie, z kolei zatrudnienie w gazecie, gdzie każdy walczył o swoje, próbując przebić się na pierwszą kolumnę niezależnie od tego ilu redakcyjnych kolegów miał przy tym pogrążyć, z pewnością nie było idealnym rozwiązaniem jak chodzi o walkę z własnymi słabościami. Nic więc dziwnego że Silk również wolała pracować samodzielnie. Czasem pomagała pająkowi, ale generalnie unikała sytuacji takich jak ta obecna w parku, gdzie nagle musiała dopasować się do całej grupy. Dziewczyna nie wiedziała co robić, a fakt iż sedno problemu dotyczyło magii, jeszcze bardziej pogłębiał gnębiący ją chaos myśli.
Same dzieciaki również nie ułatwiały jej zadania. Szybko okazało się, że dla smarków latający android stanowi dużo większa atrakcje  niż gadający świstak czy pajęcza dziewczyna. Ekipa kryjąca się na placu zabaw jednogłośnie zdecydowała iż ucieczka z miejsca katastrofy w objęciach Visiona będzie ciekawsza niż to co chciała pokazać im Cindy.
- Związać ci ich w supeł? – Spytała Silk, zauważając że dla komfortu transportu dzieciaków, android powinien zabierać ich z parku parami, co z kolei oznaczało że ona przynajmniej przez jakiś czas powinna tu zostać z jednym malcem, ochraniając go do chwili aż Vision nie wróci. Taki kokon na pewno sporo by ułatwił. Może nie tyle jak chodzi o sam ciężar co pewniejszy chwyt tego co się niesie, a co za tym idzie skrócenie ilości wymaganych kursów do minimum. Tym bardziej iż Cindy spieszyło się by pomóc druidowi. Uznała bowiem, że nawet jeśli nie wesprze futrzaka w tym magicznym czymś, co aktualnie robił, to przynajmniej mogłaby dopilnować aby jakieś rozochocone drzewo przypadkiem nie nastąpiło zwierzakowi na łeb.
Stażystka zorientowała się również że nie bardzo potrafi odpowiedzieć na pytanie androida. Zanotowała sobie w pamięci, że działając w drużynie warto czasem spojrzeć co robią pozostali, a dopiero potem szarżować za własnym pomysłem.
– Nie mam pojęcia. Wyglądali na takich co … takich co to wiedzą co robić. – Bez przekonania wyjaśniła Silk. – Sprawdzę to.
W czasie gdy android ewakuował dzieciaków, bohaterka ponownie przebijała się poprzez tańczące sprzęty z placu zabaw i rozchybotane drzewa, tylko po to by jak najszybciej dotrzeć do miejsca gdzie chwilę wcześniej pozostawiła bobra. Tak jak lubiła popisywać się swoją akrobatyczną sprawnością, zwinnością, lekkością i naturalną łatwością do wykonywania wszelkiej maści skoków, salt i piruetów, tak teraz konieczność wykonywania całej gamy tricków  i ślizgów wydawała jej się straszna stratą czasu. Co gorsze gdy już dotarła na miejsce, zamiast Lveliasa ujrzała tam jakiegoś pijaka świecącego gołym tyłkiem po okolicy.
Brzmiała to niewiarygodnie, ale najwyraźniej agenci Tarczy przegapili również jego. Albo po prostu nikt nie chciał zwracać uwagi na nagiego wariata.
- Co jeszcze!? Naprawdę ktoś tu powinien poważnie zastanowić się nad weryfikacją zatrudnienia. – Skomentowała Silk, dla której widok nieprzyodzianego osobnika przeciwnej płci, stanowił dość szokujący, a jednocześnie budzący ciekawość obraz.
Cindy rozejrzała się dookoła usiłując zorientować się czy na pewno dotarła tam gdzie trzeba, jednak biegające jak po promocje drzewa w żaden sposób nie ułatwiały orientacji w terenie. Z drugiej strony powyższa anomalia raczej nie powinna objąć całego Cantral Parku, a ona przecież nie oddaliła się aż tak bardzo by zabłądzić. Co najwyżej pomyliła się o kilka jardów. Innymi słowy wciąż miała szansę odnaleźć swoją wiewiórkę. O ile ta gdzieś tu jest.
- Ty idziesz ze mną. I ani mi się waż przewracać na plecy! Jak na jeden dzień mam dość wrażeń . – Zaczepiając pajęczą sieć o stopę podpitego jegomościa, Silk zaczęła ciągnąc znalezionego po ziemi, jednocześnie rozglądając się czujnie za druidem.

Ramzesowi wydawało się, że siedzi w oku cyklonu. Dookoła szalał magiczny chaos, podczas, gdy on spokojnie przebywał w magicznej barierze, przygotowując się do zadania wymagającego spokoju i precyzji. Ciężko mu jednak było odseparować się od Central Parku, w którym ożywione drzewa bawiły się w berka. Obok bariery tuptał Świerk, co nie pomagało Irvinowi w skupieniu. Rzucał tańczącemu drzewu niespokojne spojrzenia.
- Hej, spokojnie Tim - powiedział do drzewa, żeby je uspokoić. - Mogę ci mówić Tim, prawda? Tim Ber? Ja jestem Irvin Ramsey i bardzo cię proszę, nie stratuj mnie.
Po tej miłej, acz jednostronnej wymianie uprzejmości, drzewo znalazło coś ciekawszego w innej części parku, natomiast czarodziej wrócił do zamykania wyrwy. Zauważył że podłączyła się do bariery i znowu się przelewała do magicznych łączeń. Na szczęście robiła to powoli, i była podłączona do zamkniętego obiegu magicznego kręgu. Wtedy właśnie Ramsey wpadł na genialny, w jego mniemaniu, pomysł. Chaotyczne wyładowania energii na zewnątrz mogły sprawić, że postronny obserwator zobaczył w tym momencie nad głową detektywa zapalającą się żarówkę.
Ramsey zdecydował, że użyje swojej bariery, jako siatki ochronnej, którą zasklepi wyrwę w rzeczywistości. Skoro chaotyczna magia chciała wiązać się z polem ochronnym, umożliwi jej to. Musi tylko zmodyfikować symbole w swoim kręgu. Stworzy magiczną pułapkę, działającą na zasadzie sprzężenia zwrotnego. Im więcej energii z źródła wleje się w barierę, tym stanie się ona silniejsza i szczelniej zasklepi dziurę. Żeby tak się stało, musi zaprojektować kurczenie się pola ochronnego i w konsekwencji odcięcie obcej magii od tego świata. To będzie wymagało poważnego przemodelowania run i jego krwi... sporej ilości krwi.
Irvin zdjął płaszcz i zawiązał go za rękawy przy pasie. Następnie ponownie wyciągnął nóż i tym razem przejechał nim po wnętrzu dłoni, otwierając głęboką ranę. Nawet nie syknął z bólu, był zbyt skupiony. Poza tym, przyzwyczaił się do bólu od wszystkich cięć, jakich dokonywał, gdy używał magii krwi, a także od ciosów wszelkiej maści typów spod ciemnej gwiazdy, a także od życia, które nieustannie i bezlitośnie kopało go po rzyci. 'Naprawdę wolałbym zamiast tego dostać cytryny.'
Wyrwał się z rozważań na temat swojej żałosnej egzystencji i rozpiął koszulę. Nie miał pojęcia czego się spodziewać po takiej ilości energii, ale skoro jej zwolnienie spowodowało zmiany na zewnątrz, to wolał nie myśleć co zrobiłaby z jego ciałem i umysłem. Przejechał zakrwawionymi palcami po liniach tatuaży na piersi i pod splotem słonecznym, aktywując ich magię. Symbole na skórze detektywa zaczęły lśnić bladym, błękitnym światłem na znak, że są gotowe do przekierowania nadmiaru magicznej mocy z jaką się zetknie czarodziej.
Teraz zaczęła się najtrudniejsza część. Przystąpił do precyzyjnego i mozolnego separowania jego bariery z magią druida. Uwolnione końcówki magicznych splotów, łączył z pasmami sączącymi z wyrwy, żeby na końcu procesu magia ochronna stanowiła łatę dla rzeczywistości. Musiał to zrobić pojedynczo dla każdego połączenia i nie mógł się przy tym pomylić. Na dodatek nie mógł przerwać ciągłości bariery, bo pozostawienie jednej, choćby najmniejszej szczeliny oznaczałoby fiasko.
Pot mieszał się krwią na jego skroni, którą przetarł zranioną ręką. W skupieniu odciął się od bodźców zewnętrznych tak, że świat oddalony od niego dalej niż trzy kroki, przestał istnieć. Pulsujący ból w skroni od długotrwałego używania wzroku zaczął mu doskwierać, ale nie ufał sobie na tyle, by zamknąć Wzrok i lecieć na wyczucie. Zacisnął szczękę i pracował dalej nad pasmami energii, nad którymi musiał mieć absolutną kontrolę, tracąc przy tym poczucie czasu. W trakcie tego magicznego odpowiednika operacji na otwartym sercu, dokonywał uwalniania wzmacniającej naturalne linie geomancyjne magii Lveliasa i zszywania swojej magii z tą od wyrwy tak, aby zamknęła samą siebie.

Vladowi można wiele zarzucić, że jest potworem który zaprzedał duszę by móc być najpotężniejszym stworem, jakim oblazł wieloma mitami oraz opowieściami. Ale na pewno to że jako istna bestia zawsze chroniła swoich pobratymców, używając swojej wiedzy oraz umiejętności zatrzymał wielki najazd Turków na Europę, by później walczyć z połączonymi siłami Turcji oraz Rosji. Wygrywając te wojny dorobił się  potężniej sumy, na którą mało jaki  śmiertelnik w tych czasach da radę zarobić, ruszając w formie Nietoperza to samych Niemiec z swoimi najukochańszymi kochankami które miały go bronić, by w razie czego coś mogło się stać. Słysząc co dzieje się na Nowym Świecie zdecydował, że zatrzyma tą karuzele niedorzeczności, bo wszak jest tylko jeden Król Wampirów.  Wyjeżdżając z  Berlina jako dobrze ułożony obywatel Brytyjski z pochodzenia Holenderskiego, który jest łowcą potworów będąc byłym żołnierzem, który jest zamiłowaniem hobbistycznie zbiera stare książki okultystyczne, oraz ogólnej wiedzy na temat mitów oraz legend, wszak jest przecież jednym z członków Van Helsing'ów. Przylatując do Nowego Jorku zaczął swoje polowania na bestię, oraz szukanie informacji co się dokładnie dzieje. Miał nadzieje, że nie jest za późno bo jeśli ten "człowiek" przejmie pełną kontrolę nad USA, to stanie się najpotężniejszy człowiekiem który w jedną noc, będzie mógł zniszczyć cały świat. A jedyną osobą która, trzyma te wszystkie Wampiry za mordy jest Vlad, stąd jak usłyszał o czymś bardzo dziwnym zdecydował że ruszył w stronę centra parku gdy nastał już nieco ciemniej łkanie krwi które czuł, tylko potęgowało złość. Bo wszak jak mogli obrócić się od swojego króla teraz za to każdy ten skurwiel zginie, wszak jestem Księciem Mroku oraz Okrucieństwa. Gdy był w samym środku tej zawieruchy, jak by to można nazwać zdecydował się przyglądać temu wszystkiemu na dystansy, przypomnieć sobie tego czego uczył się w Niemieckich księgach do spraw magicznych, wszak jego teoretyczna wiedza na tematy Okultyzmu, była tak wielka że mało jaki człowiek by był w stanie mu się równać.

//
Mam nadzieje że mogę dołączyć?

Cindy czuła jak rośnie w niej frustracja. Spodziewała się że misja z Wieży Mścicieli będzie bardziej dyskretna. Bez rozgłosu, blasków fleszy,  spektakularnych eksplozji, dziesiątków gapiów i nadmiernej paniki, a przede wszystkim bez tego wszystkiego, co niechybnie zwróci na nich uwagę innych herosów, a przy okazji również organizacji takich jak Tarcza. Stażystka wolała trzymać się w cieniu, unikając sytuacji za sprawą której ponownie mogłaby trafić pod czyjaś „opiekę”. Tymczasem jak do tej pory wszystko układało się dokładnie odwrotnie niż Silk by tego chciała, wliczając to fakt, iż obecnie ciągła nagiego pijaka przez ścieżkę pełną kamieni, korzeni i trawy, która z niewiadomych przyczyn przypominała tarkę lub metalowa szczotkę. Dziewczyna nie chciała zostawiać tego łajzy w centrum zagrożenia, jednak z drugiej strony zdawała sobie sprawę jaką reakcje wzbudzi gdy zjawi się na skraju parku, naprzeciwko policyjnego kordonu.
Wniosek z powyższych przemyśleń był dla Cindy tylko jeden. Powinna czym prędzej zostawić ową misje i samej ulotnić się bez śladu. Akcja i tak dawno ją przerosła, a skoro nie panowała nad niczym, to równie dobrze mogła pozostawić rozwiązanie sytuacji prawdziwym zawodowcom. Oczywiście pod warunkiem że takowi wreszcie się znajda, jako ze dotychczasowe działania agentów budziły w niej raczej politowanie niż uznanie za profesjonalizm. Wystarczyło wspomnienie zagubionej trójki dzieciaków, czy chociażby moczymordy którego trzymała za stopę, by ocenić że jak do tej pory nie było tu nikogo kto z pełna odpowiedzialnością mógłby krzyknąć „ogarniam”.
Silk postanowiła zostawić pijaka tu gdzie jest. Byli już w miarę daleko od epicentrum feralnych wydarzeń, więc istniała szansa że nieznajomy pozostanie bezpieczny. Przede wszystkim dziewczyna zdecydowała się ubrać nieprzytomnego w pajęczy kokon, by chociaż odrobinę oszczędzić sobie mało estetycznych wrażeń, a następnie przywiązać faceta do drzewa, choć biorąc pod uwagę, że obecnie niewiele drzew skłonnych było pozostać na swoim miejscu, właściwszym określeniem byłoby to, iż najpierw będzie musiała związać same drzewo, po to by upewnić się iż ochlej nie będzie nikomu zawadzał.  
Szybki rekonesans uświadomił bohaterce, że chwilowo w Central Parku niewiele jest przedmiotów mogących robić dla kotwicę dla wędrujących pniaków, w związku z czym Silk zdecydowała się połapać pajęcza liną kilka najbliższych drzew, formując z nich coś w rodzaju płatku śniegu, przy czyn do drzewa stanowiącego centrum tego tworu przymocowała również pijaka. W ten sposób miała nadzieje, że o ile siedem roślin nie zacznie nagle współpracować, nieznajomy pozostanie mniej więcej w tym samym miejscu. Ny chyba ze drzewa się dogadają i zamiast ciągnąć każde w swoją stronę, zaczną iść w jednym kierunku. Na to nic nie mogła poradzić.
Stażystka uśmiechnęła się zadowolona. Teraz i ona mogła powiedzieć że ma swoją „runę”.
Zanim ucieknie, Cindy chciała jeszcze sprawdzić czy z panem Ramseyem jest wszystko w porządku oraz upewnić się, że szczurza mordka również wyszedł cało. Pamiętała że obiecała zaopiekować się wydrą, świstakiem, szopem, czy kim tam on był. Stażystka miała nadzieje, że jest to przynajmniej jeden z tych gryzoni, które potrafią wspinać się na drzewa, w związku z czym, przynajmniej nie groziło mu podeptanie przez konary.
Pospiesznie wracając na miejsce gdzie widziała zwierzaka po raz ostatni, Silk zaczęła nawoływać towarzysza. Jak na złość błysk tajemniczego światła utrudniał jej sprawne rozejrzenie się po okolicy.
- Lvelias! Gdzie jesteś?! Halo, druidzie! - Nie wiedząc nigdzie swojego celu, Cindy coraz bardziej zaczęła się niepokoić, nabierając przekonania iż maluch mógł wskoczyć w stworzony przez siebie portal. Albo zostać weń wciągnięty. - Do licha, cały czas gadał jak najęty, a gdy potrzebuję aby się odezwał, to siedzi cicho. - Narzekała dziewczyna.
Druida niestety nigdzie nie było widać, za do Cindy dostrzegła detektywa, lub kogoś kto kilka minut temu wyglądał jak znany jej detektyw. Stażystka pobiegła w jego kierunku, Nie była pewna czy przeszkadzanie mu teraz i nękanie pytaniem o futrzanego malucha to dobry moment, ale ponieważ „nie przeszkadzaj mi” były jednymi z bardziej popularnych słów jakie słyszała w redakcji, Silk nie zamierzała się nimi przejmować, w razie konieczności szarpiąc mężczyzną za ramię, tak by wyrwać go z transu. Niestety kolejna wiązka światła była od niej szybsza.

Vlad rozglądając się nigdy nie przeczuwał tak starej magii, która na pewno nie było na pewno ziemska bądź nie poznawał tej że magii, chociaż było to dość mało sensowne. Potwór który przez większości życia się uczył o najróżniejszych magicznych i okultystycznymi tematami było wątpliwe o braku wiedzy, chciał pierw spróbować sposobem kulturalnym. Zanim poszedł do Blokady wypił miksturę by te duchy nie mogły z łatwością przejąć ciała, by metaforycznie jego ciało zmieniło się jak na ducha beczka z gównem, no raczej mało kogo by zachęciło wejście do niej. Wziął głęboki oddech wyjmując Topór który używał Abraham Van Helsing, przy tym po prostu ruszył w stronę Policjanta pokazując na białej kartce kim jest. - Radzę ci mnie przepuści, jeśli nie chcesz by to się nie powiększyło, jestem ostatnim…. Człowiekiem który może zatrzymać to. - Nie ważne na odpowiedź po prostu ruszył przed siebie, zabraniając swoim ochroniarze które nie były tak wytrzymałe na jak sam Hrabia na taką walkę, jeśli zauważył psowatego stwora. Z jednej strony z chęcią przejąć jego kontrolę wszak jest to zwierzę, ale z drugiej strony nie był aż tak potężny w dzień. To też Vlad spróbował „opętać” te stworzenie do swej woli. Mógł się posłużyć jako mięso armatnie, które by wysłał by sprawdzić pułapki i nie wiedział czy jest szansa jakoś zatrzymać by ten cały obszar zatrzymał się jedynie w Parku, wszak nie chciał zniszczyć całego miasta, szybko by zepsuło jego reputacje oraz znowu by został nazwany potworem, a jedyny cen jaki tu przybył jest zlikwidowanie „istoty” która odważyła się przeciwstawić mu. Zaczynając przy tym cały czas mówić, najróżniejsze rzeczy w wspak w dziwnych językach. Mimo że pomysł dość szalony, to pierwotnie ma zastosowanie by zacząć osoby myśleć o co osobie chodzi a nie skupiają się na walce, wszak ta bestie raczej nie miała zwierzęcego umysłu więc musiał jakoś zabezpieczyć się przed potwornościami jakie mogła wyrządzić.

Instynkt Ramzesa zareagował szybciej niż jego zmysły. Gdy gęsia skórka pokryła jego ramiona, momentalnie podniósł magiczną barierę wokół siebie. Było to ułamki sekund przed pierwszym rozbłyskiem. Prawdopodobnie tylko dzięki blokującej część spektrum światła osłonie, Irvin nie stracił wzroku permanentnie. Mimo to, został skutecznie oślepiony i momentalnie zamknął również swój Wzrok. Dlatego też nie widział, jakie efekty błysk wywołał w rzeczywistości poza barierą. Jego inne zmysły, działały jednak doskonale i gdy tylko śmiercionośne wiązki energii wystrzeliły w jego tors był przygotowany. Na co nie był przygotowany, to efekt, jaki miało ich zetknięcie się z jego magiczną tarczą.
- D'arvit - zaklął, gdy jego osłona, wygięła się i zaczęła szaleńczo falować.
Czarodziej desperacko próbował utrzymać swoje zaklęcie pod kontrolą, ale stopniowo tracił nad nim panowanie. Ostatecznie skierował całą energię niestabilnej tarczy w stronę wyrwy. Magiczna ochrona prysnęła w wybuchu miliona skrzących się rozbłysków chaotycznej energii. Przyćmiło to na moment światło emitowane przez źródło chaosu, ale poza tym nie miało żadnych trwałych efektów.
- To tak chcesz się bawić? - Wycedził detektyw przez zaciśnięte zęby. - Dobra!
Ramsey był w połowie zamykania magicznego problemu i jeśli chciał to zadanie skończyć, musiał się zabezpieczyć przed kolejnymi wybrykami. Wpadł na pomysł. Niezwykle głupi i niebezpieczny pomysł, ale zachowanie wyrwy mocno go zirytowało. Denerwowały go również piekące, załzawione oczy, którymi wciąż widział rozbłysk na zamkniętych powiekach. Siadł skrzyżnie przed wyrwą w rzeczywistości, po czym zdjął z siebie płaszcz i koszulę odsłaniając wszystkie tatuaże, z których część lśniła bladobłękitnym blaskiem. Uwagę mógł zwracać zwłaszcza obraz rozłożystego dębu na jego szerokich plecach, w który było wpisane dziesięć Sefir tradycyjnej Kabały. Irvin ponownie dobył sprężynowego noża, by naciąć nim skórę. Doskonale znał swoje ciało i położenie konkretnych run na nim, więc wzrok nie był mu w tym potrzebny. Tym razem nie było to ukłucie. Mag krwi przejechał ostrzem po przedramionach, znacząc głębokie, karmazynowe bruzdy wzdłuż linii mistycznych tatuaży. Szkarłatna posoka wezbrała, ale nie wylała się z ran, raczej leniwie sączyła, pokrywając ręce Ramzesa czerwoną powłoką. Sam mężczyzna pozostał tym niewzruszony, mamrocząc jedynie inkantacje pod nosem. Siedząc z zamkniętymi oczami sięgnął swoimi zmysłami do krwi, którą skropił brzegi okręgu, tworzonego wspólnie z Lveliasem. Zestroił się z nią, sprawiając że zaczęła emanować słabą poświatą, podobnie do aktywnych tatuaży. Jucha, na jego ramionach zalśniła identycznie, potwierdzając zestrojenie. Korzystając z fundamentów druidycznej bariery, postawił kolejną bańkę, która lekko załamywała światło dając znać o swojej obecności.
Nagle Irvin wstal, podnosząc przy tym głos. Wykrzykiwał słowa zaklęcia, a jego głos osiągnął crescendo, gdy rozcapierzył palce i wyrzucił ręce w bok. Krew chlapnęła w magiczny bąbel,, zatrzymując się na nim w postaci glutowatych plam. Plamy te były połączone z rękami maga, wiązkami przypominającymi karmazynową grzybnię. Mężczyzna zamilkł, oddychając ciężko, z wciąż zamkniętymi oczami i rękami wyciągniętymi w bok.
Zrobił to. Stworzył zamknięty obwód ze sobą jako przewodnikiem. Wydawało mu się, że tylko własna magia wyrwy, jest w stanie jakkolwiek na nią wpłynąć, a czymkolwiek ta w niego nie rzuci, będzie mógł to przekierować z powrotem na nią. Oczywiście minusem takiego rozwiązania jest fakt, że za każdym razem, przynajmniej część tej energii będzie musiała przez niego przepłynąć, co może się skończyć tragicznie. Miał jednak zabezpieczenia w postaci swoich tatuaży i krwi, a to powinno złagodzić szok, a na pewno uziemić chaotyczne aspekty magii, postawiając mu tylko czystą moc do wytrwania. Był to strasznie głupi pomysł, ponieważ doskonale zdawał sobie sprawę jaką rezerwą dysponuje źródło. 'Nawet bez efektów ubocznych, tak ogromna ilość magicznej energii może mnie zwyczajnie wypalić. Cóż, przynajmniej mam motywację, żeby się pospieszyć' pocieszył się w myślach
Krew przepływała leniwie z niego na tworzoną zaporę, zasłaniając coraz większą część kręgu przed wzrokiem postronnych i zamykając źródło w obiegu. Po chwili zacisnął ręce w pięści i zaraz wyprostował palce środkowy i wskazujący. Dotknął nimi swoich skroni i zjechał w dół zostawiając czerwoną smugę aż do do obojczyków. Zalśniła ona krwawym światłem i od niej zapaliły się linie części splecionych tatuaży. Takim samym blaskiem zajarzyła się ostatnia Sefira w drzewie życia - Malchut, odpowiadająca za rzeczywistość, umieszczona na pniu, w okolicach krzyża Ramzesa. Do tych świecących się linii była teraz przyłączona grzybnia wypełniająca zaporę, dając detektywowi wolne ręce. Użył ich, by sięgnąć do kieszeni spodni i wyciągnąć pomiętą paczkę papierosów. Włożył jednego do ust i odpalił pstryknięciem zakrwawionych palców. Zaciągnął się głęboko, uniósł głowę do góry i wypuścił dym z wyraźnym zadowoleniem. Schował resztę Lucky Strike'ów, po czym splótł palce obu dłoni i wyprostował ręce z głośnym trzaskiem stawów.
- Czas wracać do pracy - rzucił na głos i ponownie skupił się na swoim mistycznym Wzroku.
Gdy otworzył oczy, wciąż jeszcze miał powidok oślepiającego błysku, który na szczęście powoli zanikał. Oczy zaszły krwią i złota poświata ponownie się pojawiła. Jednak tym razem nie pozostała złotą na długo. Ściemniała, początkowo przechodząc w pomarańcz zachodzącego słońca, a kończąc na niemal neonowej czerwieni. Czerwieni odpowiadającej kolorem posoce, jaka zalewała magiczną bańkę, odcinając ją od reszty Central Parku. Wzmocniony magią krwi i odprężony dymkiem Ramzes powrócił do przerwanego podpinania pierwotnej bariery do wyrwy. Tym razem był dużo bardziej wrażliwy na magiczne fluktuacje oraz przygotowany na niespodzianki, jakie chaotyczna magia dla niego gotowała.

Lvelias powoli odzyskiwał przytomność. Nie otwierał od razu oczu dając sobie jeszcze kilka chwilek na złapanie oddechu. Skoro jeszcze żył, a do tego nikt panicznie nim nie potrząsał krzycząc „druidzie ratuj”, to znaczyło że sytuacja jest prawdopodobnie pod kontrolą, a on ma jeszcze przysłowiowe pięć minutek. Coś jednak w jego położeniu budziło jego niepokój. Między innymi nieczęsto zdążało mu się zasypiać w pionie. Czasami owszem, ale nieczęsto.
Zaryzykował w końcu otworzenie jednego oka. Na próbę rozejrzał się dookoła. Wyglądało na to że już nie był uwięziony w ciele wydry, a ktoś musiał przymocować go do bardzo niestabilnej konstrukcji zrobionej z kilku ruchomych drzew. Do tego nago. O ile dobrze pamiętał przed klątwą miał na sobie ubrania. Ktoś wisiał mu całkiem dobrą szatę…
Z tego wszystkiego elf od razu ucieszył się, że jego wzrok posiada optymalną ostrość widzenia. Zbyt często balował na najdziwniejszych imprezach w różnych zakamarkach wszechversum, żeby przejmować się bardziej pozostałymi aspektami sytuacji. To przebudzenie nie znajdowało się nawet w pierwszej dziesiątce dziwnych pobudek Lveliasa. Choć po namyśle druid ocenił je na „uczciwą dwunastkę”.
Krótkie spojrzenie w niebo, na rozszalałą pogodę, oraz ruchome drzewa sugerowałyby że problem nie został jednak rozwiązany i należało się ruszyć. Był tak solidnie przytwierdzony do drzewa, że nawet pomimo swojej krzepy nie zdołał zerwać swych więzów. Do tego nigdzie nie było widać jego kostura, który był jego najlepszą bronią w takich sytuacjach. Bez niego ciężko byłoby mu się skoncentrować na poważniejszej magii, zwłaszcza że wciąż był osłabiony.
Nawet i bez tego był w stanie wyczuć z której strony nadciąga cała masa chaotycznej energii. Od czasu wojen z Królem Chaosu elf był wyjątkowo wyczulony na ten rodzaj energii, a teraz musiał przyznać że o ile wcześniej wyrwa pozostawała uśpiona, to teraz coś ją widocznie wkurzyło. Wypadałoby na to zerknąć własnymi oczami.
Spróbował empatycznie sięgnąć do związanych ze sobą drzew i poprosić je o uspokojenie się i o stanięcie na moment w miejscu. Jeśli to się udało, to delikatnie pokierował je w stronę wyrwy. W miarę poruszania się w tamtą stronę zwiększał siłę połączenia, gdy drzewa się do niego przyzwyczajały, tak by mógł wprawniej je kontrolować. Połączenie empatyczne działało jak zwykle w obie strony. Musiał przyznać że poczuł z nimi nić sympatii. Wynaturzeńcy, którzy przez dziką magię nie pasują do reszty swego gatunku. W tej chwili pomyślał że po tym wszystkim na pewno znalazłoby się dla nich miejsce w lasach otaczających jego warownię. Miał tam taką reputację, oraz menażerię, że nikt pewnie nie zauważyłby pojawienia się tam nowego gatunku świadomych osrtzoliści. Może nawet tak je nazwie.
-Trochę w lewo. W lewo… w lewo… W PRAWO! – mówił sam do siebie sterując pochodem drzew. Nie rozumiały one ludzkiej mowy, jednak Lvelias uznał mówienie do samego siebie za coś co w tym momencie jest na miejscu. Jak zresztą w każdym momencie gdy akurat nie mówił do nikogo innego.
- Co przegapiłem?! – zawołał radośnie, gdy jego orszak dotarł na polanę. Do tego momentu prawdopodobnie wzmocnił pomost empatyczny z drzewami tak by rozumiały jego intencje. Zarówno w konieczności poruszania się, jak i chęci i konieczności zamknięcia wyrwy, która je przemieniła.
Nie musiał czekać na odpowiedź. Dotarł na miejsce akurat gdy Cindy i Irvin byli atakowani przez na wpół widzialne smugi chaosu. Druid nie pierwszy raz mierzył się z duchami i był świadomy jak ogólny i nieprecyzyjny jest to termin. Sięgnął wstecz pamięcią czy stwory te wyglądają na znane przez niego eteryczne istoty, duchy zmarłych, czy magiczne twory. Stojąc wisząc z boku od razu spróbował określić też czy ataki pokrywają się mniej więcej z ruchem i położeniem widmowych sylwetek w okolicy. Rozejrzał się też czy w okolicy nie leży gdzieś jego kostur. Byłby wdzięczny  gdyby jedno z drzew zechciało mu go podać.
Już miał zamiar odruchowo zabrać się do pomocy kompanom w walce, gdy jeden z głosów w głowie podpowiedział mu pewną myśl. A co jeśli są właśnie świadkiem bardzo niestabilnego przepisania rzeczywistości, a te duchy to przebłyski obrońców, albo nawet ich samych, po tamtej stronie bariery? Jeśli tak, to odpowiedzenie na ogień ogniem byłoby wyjątkowo niewychowane. Musiał jednak jakoś potwierdzić swoją teorię. Skoro oni widzieli ich jako duchy, to musiało to działać również w drugą stronę.
Zamiast więc skupiać się na walce, zajął się przygotowaniem wiadomości. Długo, cierpliwie i wytrwale tłumaczył drzewom jak ułożyć gałęzie w napis ”WE R UR BFFS ASK MAGIK”. Przypominało mu to trochę szkolenie bardzo opornego zespołu cheerleaderek. W razie potrzeby magią wzrostu przyprawił gałęzie drzew do odpowiedniej długości, bądź posadził na nich dodatkowe pnącza.
Gdy dzieło było już gotowe, zdecydował się wyjechać z nim na środek polany i zobaczyć co się wydarzy.

Spojrzał się dziwacznie na policjantów, ale cóż mieli prawo jeśli nigdzie nie widzieli takiej bestii jaki ja jestem, cóż nieco podoba Vladowi bycie łowcem potworów, mógł nieco ochłodzić strach jaki mogli mieć te bestie, która cały czas czuła przeraźliwy głód a zarazem strach przed słońcem, wziął głęboki oddech kiedy nie udało mu się załatwić bestii. Miał jeszcze jeden pomysł, wyjął dość mocny sproszkowany pył smrodliwego „aromatu”, dzięki jego znajomości na temat fizyki chciał to zrobić tak jakby udawał że rzuca czar, cisnął w bestię smrodliwym zapachem. By mogło mieć problem z wyczuwaniem innych istot i jeśli wpadnie w szał, to jest szansa że ludzie uciekną. Przy tym delikatnie pozwolił by jego oczy został zaczerwione, jakby na jego organizmu był to wysoki wysiłek i coraz bardziej podchodził do zwierzęcia starając się przejąć nad nim władze. Chronić przy tym ludzi tak to było dość dziwne, chronić pożywania, ale jeśli chciał się dobrze pokazać tym cywilom musiał poświecić siebie i uspokoić te bestię, a z zjawami miał dość mroczniejszy plan pozwoli siebie opętać i wyniszczyć te potwory od środka. - Do nogi psie. - Powiedział swym gardłowym niskim głosem z akcentem germańskim.

Cindy z wyrazem niedowierzania wpatrywała się w osobnika, którego zapamiętała wcześniej jako sympatycznego pana detektywa, a który to obecnie został wypaczony, podobnie jak cała rzeczywistość wokół rzekomej wyrwy.  Stażystka nie miła pojęcia kogo ma przed sobą. Ciało mężczyzny wyglądało jakby go przeciągnięto przez ogrodzenie z drutów kolczastych, natomiast oczy Ramzesa zdradzały zaawansowaną fazę obłędu, w wyniku której Silk miała ochotę na niego nawrzeszczeć, dopominając się informacji, co zrobił z tym miłym facetem którego zostawiła tu wcześniej? Jednak po namyśle panna Moon zdecydowała się zwrócić do detektywa nieco bardziej wyważonym tonem.
- Wszystko w porządku? Mogłabym w czymś pomóc? Nie? No to … ten, poszukam druida, a potem zobaczę czy agenci nie potrzebują wsparcia w zabezpieczeniu okolicy.
Dziewczyna z irytacją zacisnęła zęby. Miała już tego serdecznie dość. Uważała że potrafi tolerować naprawdę wiele, ale wszystko musiało mieć swoje granice. Cindy nie sprzeciwiała się odprawie taktycznej, przypominającej alkoholową libacje, choć u zawodniczki drużyny hokejowej, takie praktyki budziły naturalną potrzebę buntu. Bez słowa przemilczała również strategie Avengers, polegającą na outsourcingu bohaterów, w wyniku której rzuca się na pierwszą linię osoby kompletnie do tego nieprzygotowane, podobnie jak nie marudziła, gdy wokół niej masowo zaczęły się pojawiać anomalie pogodowe, szereg zjawisk przeczących prawom natury, z biegającym drzewami na czele, czy chociażby faktem, iż ktoś w pobliżu zaczął bawić się w boga piorunów, ciskając błyskawicami jak popadnie, ale widok pana Ramseya przypominający masochistycznego szaleńca, przelał szale goryczy. W zupełności wystarczała jej jedna, opętana przez demona wariatka, którą regularnie odwiedzała w szpitalu.
„Czy ja nie mogę mieć normalnych znajomych” -  Ironicznie pomyślała Silk.
Do tej pory Cindy intuicyjnie omijała najróżniejsze naturalne i irracjonalne przeszkody, pozwalając pracującym na pełnych obrotach pajęczym zmysłom, przejąć całkowitą kontrole nad swoimi reakcjami.  Dzięki temu mogła całkowicie skupić się na poszukiwaniach zaginionego świstaka, oraz próbach nawiązaniu kontaktu z panem Ramseyem. Problem w tym że widok detektywa i związane z nim własne przemyślenia, całkowicie wybiły stażystkę z wcześniejszego rytmu, w związku z czym zamiast jakiegokolwiek uniku, Silk stała jak wryta, czekając aż strumień energii uderzy w nią z siłą która sprawiła iż przeleciała kilkanaście metrów w powietrzu, na następnie podwoiła ów dystans turlając się po ziemi. Na szczęście dla siebie, ponowny kontakt z podłożem, Cindy zaliczyła w miejscu gdzie trawa w dalszym ciągu pozostawała trawnikiem, nie przeobrażając się w bardziej nieprzyjemne warunki do lądowania. Choć oczywiście tak brawurowe wypadniecie z akcji nie obyło się bez zdobycia kilku pokaźnych siniaków.
- Najwyższy czas zejść z lodowiska i pozwolić działać innemu atakowi. – Stwierdziła Cindy, która pomimo bólu z zadowoleniem przyjęła fakt iż znalazła się daleko poza strefą walki. Leżąc na plecach dziewczyna na chwile uniosła głowę, tylko po to by zaobserwować maszerujący obok niej drzewny orszak, powożony przez pijaka którego wcześniej przywiązała do jednego z ożywieńców. – Rewelacja. Właśnie takiej zmiany oczekiwałam. – Z przekąsem dokończyła Silk.
Stażystka postanowiła nie spieszyć się z wstawaniem. Miała tu niezły widok i wygodne miejsce by zaczekać aż całe to szambo posprząta się samo.

Co by nie mówić o wyrwie, musiała posiadać jakiś instynkt samozachowawczy, bo zaczęła zawzięcie atakować, próbujących ją zamknąć bohaterów. Mimo sprawnych, wyćwiczonych ruchów, czarodziej miał dopiero ręce pokryte krwią, gdy nastąpiły kolejne ataki. A on nie mógł w żaden sposób się przed nimi obronić będąc w środku rytuału. Skupił się na tatuażach, przelewając w nie część swojej mocy i modląc się w duchu, by wytrzymały. Kolejny promień najwyraźniej obrał sobie za cel jego lewą nerkę, co detektyw boleśnie poczuł. Gdyby nie ochronne tatuaże, które rozproszyły część mocy, najprawdopodobniej zostałby wbity w jakieś biegające po okolicy drzewo. Takie, jak na przykład trójpniowa potworność, którą ujeżdżał nagi mężczyzna, znajdujący się w pajęczym kokonie. 'Musiałem oberwać mocniej, niż mi się zdawało' pomyślał sobie detektyw, wciąż kontynuujący krwawy rytuał.
Odwrócił głowę, żeby spojrzeć na Cindy i odpowiedzieć jej, ale ta zniknęła. Wyglądało na to, że został sam, a ataki tylko zwiększały intensywność. Miejsca, w które trafiały magiczne promienie pokrywały się siniakami, natomiast tatuaże jarzyły się tam niczym halogeny. Ramsey był przyzwyczajony do bólu. Przecież ile razy niezadowolony obiekt śledztwa nasyłał na niego bandziorów. Miał więc doświadczenie w przyjmowaniu ciosów, najczęściej twarzą, albo leżąc zwinięty w kulkę. Cała ta energia musiała jednak znaleźć jakieś ujście. Mimo obolałego ciała, Irvin poczuł pieczenie na plecach. Zaraz po Malchut, zapłonęła Jesod. 'Druga Sefira w tak krótkim czasie? Nie wygląda to dobrze' zaniepokoił się. Miał nadzieję, że Drzewo Życia pomoże mu składować nadmiar energii i ochroni przed skutkami ubocznymi chaotycznej magii. Problem w tym, że nawet nie zaczął odpowiadać na ogień, ogniem, a już aktywne były dwie Sefiry z dziesięciu. Nie pamiętał, by kiedykolwiek działało naraz więcej niż pięć, a nawet wtedy miał problemy z utrzymaniem przytomności.
Musiał jednak odłożyć zmartwienia na bok, bo podejrzewał, że lada moment nastąpi kolejna fala ataków. To mogła być następna seria problemów, wtedy zawróciłby je w stronę wyrwy. To byłby dla niego najlepszy scenariusz, ale spodziewał się komplikacji, bo życie rzadko szło mu na rękę. Pojawiające się w parku cienie mogły być kolejną strategią obrony, swoja drogą całkiem zmyślnej. Czarodziej mógł zamknąć siebie razem z wyrwą i blokować jej próby wpływania na świat zewnętrzny, ale co, jeśli pomoc przyjdzie z zewnątrz w postaci zjaw, czy opętanych istot, które zechcą rozerwać maga na strzępy. Mając to na uwadze, Ramzes dobył z kabury swój rewolwer, gdy tylko miał wolne ręce i rozglądał się podejrzliwie, wciąż karmazynowo jaśniejącym Wzrokiem. Tymczasem jego inne zmysły były skupione na źródle chaotycznej magii. Czekał przygotowany na kolejny ruch.
- Koniec bycia workiem treningowym - krzyknął do wyrwy, rzucając jej wyzwanie. - Pokaż na co cię stać!

Dracula nie przejmował się tym co się dzieje z ludźmi, chciał pozbyć się problemu by móc by spokojnie, zająć się tymi cholerami Wampirami. Którzy zapomnieli do końca kto w nim rządzi, podchodząc do psa z wyciągniętymi dłońmi był gotowy jeśli pies, rzuci się na niego dobyć nóż i wbić zwierzęcymi w serce, chociaż dalej próbował nagiąć jego wole do tego by był podłużnym psem. Nie wiedział dlaczego ten stwór tak długo trzymał się, jeszcze ciężkiej było dostać się do jego głowy, by zawsze wchodziło mu to z cholerną łatwością. - Powiedział do nogi psie! - ryknął na zwierzę, bo doskonale wiedział jak z tymi potworem trzeba gadać, a takie sojusznik może się kiedyś przydać. Wszak nie pozwoli by jacyś ludzi, próbowali zaszkodzić „najlepszemu przyjacielowi człowieka” ale z drugiej strony kto chciałbym zostać potworem?

Pauza w atakach grała Irvinowi na nerwach. Albo wyrwa przygotowywała jakąś wyjątkowo nieprzyjemną niespodziankę, albo cokolwiek robił drzewny menel uspokoiło sytuację. Czarodziej musiał zdecydować, czy przejść do kontrofensywy, czy lepiej się okopać. Jedno i drugie niosło ze sobą ryzyko, ale nie tak duże ryzyko, jak bezczynność. Zwrócił swoją uwagę na resztę bariery. Jego najlepszym pomysłem wciąż było zamknięcie wyrwy za pomocą jej własnej energii, ale do tego potrzebowałby spokoju, by skończyć splatanie pierwszej bariery z energią wyrwy. Krwawa kopuła miała pomóc mu w odpieraniu magii, rzucanej w niego przez wyrwę, ale nawet ona nie zapobiegnie bólowi uderzeń.
Ostatecznie, zdecydował się popracować nad obroną. Sięgnął wgłąb siebie i zdecydował się rozładować część magii powstrzymywanej przez Sefiry. Nie dość, że wyglądał, jak półnagi szaleniec, który wyczołgał się z ruin zakładu szklarskiego, to teraz jeszcze zaczął migotać na różnorakie kolory i rozmywać się dla oka, gdy nakładał na siebie kolejne warstwy ochronnej magii. Nie miał pojęcia jak długo wytrzymają pod naporem chaotycznej magii, ale gdy tylko druga fala ekskrementów chlapnie w wirnik, wróci do zamykania wyrwy. Piętrzące się na nim pola ochronne miały potencjał pozwolić mu na zamknięcie problemu, ale nie łudził się, że zdąży.
Korzystając z spokojniejszego momentu, schował rewolwer do kabury i schylił się. Wyszperał w leżącym na ziemi płaszczu piersiówkę. Dokończył palenie i odgasił papierosa o podeszwę buta. Następnie pociągnął solidny łyk Starkowego alkoholu. Robiąc to wszystko nie przestawała pokrywać się wszystkimi zaklęciami ochronnymi, jakie znał i wzmacniać je. Przyjrzał się również mężczyźnie ujeżdżającym drzewa. Jego wygląd, zwłaszcza uszy wskazywały na elfa. Drzewa zdawały się go słuchać, a kostur, którym oberwał przez łeb definitywnie był przymiotem druida. Wyglądało na to, że skończyła się epoka pana Wydry. Na dodatek Ramzes nie był już osamotniony w starciu z wyrwą. Był tak pewny swoich przypuszczeń, że krzyknął.
- Lveliasie! Ta cholera się zezłościła - wskazał na źródło chaotycznej energii. - Chcesz negocjować?

W odróżnieniu od niezwykle barwnego korowodu spętanych drzew, którym, choć każde z nich ciągnęło w swoją stronę, wspólnie jakoś udawało się przemieszczać w kierunku rzekomej wyrwy, oglądanie walki z wyimaginowanym przeciwnikiem okazało się nie być sprawą szczególnie zajmującą, toteż myśli Cindy szybko powędrowały w zupełnie innym kierunku, skupiając się na bardziej osobistych potrzebach, takich jak rozważania odnośnie Shield i tego czy agencja rzeczywiście usprawiedliwi jej nieobecność w pracy. Biorąc pod uwagę dotychczasowe dokonanie Silk, tłumów do tej ze papierkowej roboty nie nalało się spodziewać, a co za tym idzie stażystka z każdą chwilą nabierała coraz klarowniejszego przekonania, iż powrót do pracy dziennikarskiej tu i teraz, wcale nie będzie złym pomysłem.
Cindy sięgała po telefon z zamiarem skontaktowania się z Tiffany, tylko po to by przypomnieć sobie iż jej urządzenie było jedną z pierwszych ofiar całej tej pogodowej awantury. W sumie fakt ten można by wykorzystać jako niezły argument tłumaczący spóźnienie. W zasadzie wszystko co działo się obecnie w parku nadawało się idealnie jako alibi do braku punktualności. Wystarczyło tylko by redaktor miał włączone wiadomości. Swoją drogą uwadze stażystki nie umknęło to, że jej obecna partnerka, z paranoją na temat duchów, demonów i zjawisk paranormalnych, czułaby się tu doskonale.
Panna Moon zamierzała właśnie wstać i rozejrzeć się za znajomą, gdy poczuła delikatne szturchanie za ramię, a chwilę później zauważyła intruza zakłócającego jej medytację. Dziewczyna nie specjalnie przepadała za pająkami. W zupełności wystarczyło jej to, że raz jeden ją użarł, a wspomnienie wszystkich związanych z tym perypetii, okazało się być odpowiednią nauczką, by od całej reszty pająków trzymać się na dystans. A przynajmniej od tych mających więcej niż cztery kończyny. Oczywiście finalnie na owym kontakcie nie wyszła aż tak źle, ale biorąc pod uwagę prawdopodobieństwo zgodnie z którym, historia takiego zbliżenia mogła skończyć się źle, Cindy nie miała ochoty na powtórkę. Poza tym jakiekolwiek zażyłości w świecie pajęczaków, gdzie dominowała zasada, że większy i bardziej agresywny zjada mniejszego, raczej nie uchodziły za rzecz powszechnie praktykowaną.
- Cześć krewniaku. Co tam, zgubiłeś się? - Spytała Silk, zastanawiając się z jakim gatunkiem ma do czynienia. Raczej nie był to typowy osobnik występujący w Central Parku. Sadząc po wymiarach, nawet w takim mieście jak Nowy Jork, obecność tych stworzeń odbiłaby się echem w mediach. - Widzisz te drzewa i jedwab jakim są spętane? Kunsztowna robota, co nie? A swoją drogą, może wiesz co tu się dzieje? Albo widziałeś gdzieś w okolicy niewielkiego druida?
Stażystka ostrożnie zdała stworzenie z swojego ramienia, zastanawiając się jednocześnie gdzie powinna była go odłożyć tak aby nie narażać biedaka na stratowanie przez szarżujące drzewa. Teoretycznie najbezpieczniej byłoby na koronie, ale jeśli pająk by stamtąd spadł to od razu skończyłby jako miazga. Wyniesienie go w tłum gapiów również odpadało więc może najlepiej byłoby założyć że skoro do tej pory zielony jakoś sobie radził, to znak iż umie zadbać o siebie nawet w tak niespokojnych okolicznościach. I to chyba lepiej niż Silk.

Dobrze, w porządku. Niestabilna energia przestała na moment wariować w powietrzu, co zawsze było dobrą rzeczą. Co ciekawe, wyglądało na to że na polanie ustała WSZELKA aktywność. Lvelias zakładał że "duchy" są emanacją ludzi po drugiej stronie bariery, jednak gdy wyrwa także się uspokoiła został trochę zbity z tropu. Nie miał jednak zbyt wiele czasu by to głębiej analizować. Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że cała uwaga okolicy została skupiona na nim, a jego śmiały plan kończył się właśnie w tym miejscu.
Nie różniło się to więc zanadto od typowej sytuacji z jego życia.
-Może nie prowokujmy jej więc dodatkowo. - odparł detektywowi nawet nie zerkając w jego stronę, ale uważnie obserwując ruch duchów dookoła. Nawet nie zwrócił uwagi na fakt że Irvin nie jest zdziwiony jego obecną postacią. - Spróbuj dyskretnie kontynuować. Postaram się kupić ci trochę czasu.
Jako wiekowy adept sztuki magicznej dobrze wiedział że prawa ręka musi dobrze odwracać uwagę od tego co robi lewa, by sztuczka się udała. Na początek usunął szybko swój napis, a na jego miejsce stworzył grubą, solidną i charakterystycznie wyglądającą literę "A". Martwił go poniekąd brak odzewu od zjaw. Komunikacja odbywała się jak do tej pory bardzo jednostronnie. O ile pamiętał ludzie mieli ten śmieszny system komunikacji, który opierał się na długich i krótkich stuknięciach. Przez chwilę chciał sięgnąć do kieszeni po swojego smartfona, ale przeszkadzały mu w tym skrępowane ręce. No i w znacznym stopniu również brak spodni.
-Pssst... Masz smartphone'a? - zagaił detektywa zupełnie nie przerywając jego koncentracji. - Jak jest w języku morświnów "Próbujemy pomóc. Nie rozszarpujcie nam detektywa"?
Lvelias miał zamiar nadać odpowiedni komunikat wywołując magiczne rozbłyski światła.
Niezależnie od tego jednak czy udało się ustalić treść komunikatu spróbował jeszcze jednej rzeczy. Nie mając bardzo jak sięgnąć po kostur, który podało mu do tego czasu jedno bardzo uczynne drzewo, złapał go zębami. Mając w taki sposób wsparcie mocy artefaktu druidów, spróbował nawiązać połączenie empatyczne ze zjawą po drugiej stronie. Jeśli bariera w tym miejscu była tak cienka jak mu się wydawało, to miało to minimalną szansę udania się. Gdyby poczuł połączenie i obie strony zgodziłyby się co do wzajemnych dobrych intencji dla własnych światów, wytłumaczyłby co właściwie robią i jak koordynowane wysiłki z obydwu stron usprawnią ten proces.
Gdyby oczywiście podłączył się do obłąkanego umysłu stworów chaosu spomiędzy światów natychmiast zerwałby połączenie i pośpieszył z przygotowywaniem magii obronnej dla siebie i Irvina.

Odsuwając na dalszy plan świadomość iż znajduje się środku czegoś co spokojnie można nazwać domem wariatów, Cindy postanowiła skupić się na odnalezieniu swojej redakcyjnej koleżanki i dołączeniu do Tiffany w charakterze postronnego obserwatora, nie mającego nic wspólnego z powstałym zamieszaniem. Nie było to zadanie łatwe, zwłaszcza biorąc pod uwagę zniszczony telefon, ilość gapiów zgromadzonych wokół parku i fakt iż  stażystka cały czas musiała uważać, by uniknąć stratowania. Silk nie miała w zwyczaju uczyć się na pamięć posiadanych danych kontaktowych, wobec czego ewentualne pożyczenie komunikatora od przypadkowo napotkanej osoby nie rozwiązywało problemu, a co za tym idzie jedynym pomysłem przychodzącym jej do głowy było zdanie się na intuicję. Ta z kolei podpowiadała, że aby znaleźć dziennikarkę, należy kierować się w stronę największej sensacji w okolicy i założyć że ciekawskie oko pismaka będzie już na miejscu.
Pozostawało pytanie, które z wszystkich paranormalnych zjawisk mających miejsce w Central Parku uznać za te najbardziej wartościowe. Niestety dla Cindy, kandydatów do MVP w kategorii absurdu było aż nadto. Nawet biegające drzewa nie łapały się do pierwszej trójki, pozostając daleko w tyle za tańczącym sprzętem z placu zabaw, czy gadającym świstakiem. O barwnej grze świateł i cieni w ogóle nie było co wspominać, jako ze w Nowym Jorku takie atrakcje stanowiły normę. Na szczęście agenci Shield wreszcie do czegoś się przydali. Jeśli założyć, że te niezdary skutecznie odgrodziły teren, przynajmniej na tyle skutecznie by nie pozwolić wedrzeć się do środka przedstawicielowi prasy, to można było przyjąć, iż Tiffany nie miała pojęcia o cudach działających się w pobliżu rzekomej wyrwy, a co za tym idzie stażystka musiała szukać niezwykłości stojącej gdzieś na uboczu. Ta ostatnia z kolei praktycznie znalazła się sama, pod postacią tajemniczego stworzenia zajmującego pierwszy rząd wśród osób podziwiających spektakl.
Cindy, która nigdy nie była mocna w naukach przyrodniczych, przez co samego druida uważała za bliżej nieokreślone zwierzę futerkowe,  dziwoląg ujadający na przechodniów kojarzył się z gigantycznym jeżem. Być może stażystka nie wysnuła by tak daleko idącej teorii gdyby nie fakt iż kilka chwil wcześniej miała kontakt z pająkiem rozmiarów swojego ramienia, a biorąc pod uwagę stosowne proporcje i kilka cech obserwowanego stworzenia, jeż wydawał się być tu zwierzęciem najbardziej adekwatnym. Niewielki pies również by tu pasował, ale jeśli rzeczywiście miałby to być jakiś Yorkshire terier, to tuz obok niego powinna leżeć podłączona pod kroplówkę dotychczasowa właścicielka, a takowej nigdzie nie było widać.
Silk może i nie była ekspertem od wyrw pomiędzy różnym światami, jednak zdołała zorientować się na tyle, iż raczej nie są to połączenia przez które byty z jednego uniwersum przeskakują do drugiego, urozmaicając go swoja obecnością. Przez takie dziury, a przynajmniej przez ta konkretną z która Cindy miała do czynienia, przenikała jedynie energia, co w sumie wystarczyło by stworzyć najróżniejsze anomalie i odkształcenia rzeczywistość. Mimo wszystko umysł stażystki nie był w stanie wyobrazić sobie reakcji paniusi która wyprowadzała z domu pudla, a chwile później zorientowała się ze trzyma na smyczy „coś takiego”.
Najważniejsze że Tiffany była na miejscu, z zapałem próbując sfotografować jak jakiś wariat drażni bestię, prosząc się o guza, jednocześnie tocząc wewnętrzne boje z własnym aparatem, który  najwyraźniej odmówił współpracy.
Pośpiesznie zakładając na swój kostium spodnie i bluzę dresową, Cindy ominęła kordon zaskoczonych ochroniarzy, udających że nie widzą iż poza grupą dzieci i jednym pijakiem, pominęli również  trenującą w parku dziewczynę, po czym podbiegła do reporterki.
- Gdzieś ty do cholery była tyle czasu!? – Wściekała się Tiffany. – Weź to napraw. Przez te paskudne światła, faceta w ogóle nie widać na zdjęciach.
- Ja mam naprawić? Ale … no wiesz. – Zdziwiła się stażystka odbierając z rąk koleżanki cyfrową lustrzankę. Silk z nietęgą miną oglądała nieznany sobie sprzęt, jakby chciała ustalić gdzie jest miejsce na klisz.

Dracula uśmiechną się zdejmując grubą kurtkę, by zmniejszyło obciążenie i był znacznie zręczniejszy. Dobył swój miecz, jeśli pies ruszy w jego stronę ciśnie w niego toporem. By później walczyć z nim na swój rodowy miecz. Wziął głęboki oddech nie chciał tej walki, chociaż nigdy nie był żadnym bohaterem wolał po prostu zostać w domu. Ale jako że nie ma wyjścia to cóż, możliwości jest tylko jedna i jest nią walka utnie łeb tej bestii. I może przez gawędź będzie  nazwanym bohaterem, jakoś uda mu się znaleźć szansę o zlokalizowaniem tego skurwiela który zdradził i wystąpił przeciwko wielkiemu hrabiemu Vladowi Tepsowi, wszak nikt nie ukryje się przed jego wzrokiem a tym bardziej, przed jego zemstą.

Gdy Irvin zakończył zabezpieczanie swojej osoby zaklęciami, zastygł w niepewności. Druid polecił mu wrócić do zamykania wyrwy, ale czarodziej zdawał sobie sprawę, że to najpewniej wznowi ofensywę. Jeżeli Lveliasowi uda się porozumieć z cieniami, generowanymi przez chaotyczna magię, być może całą sprawę da się załatwić polubownie.
- Obawiam się, że gdy tylko zacznę zamykać przejście, znowu rozpęta się walka - odezwał się do elfa. - Dasz radę negocjować, czy jeszcze jesteś zbyt rozwydrzony?
Ramzes nie mógł sobie szczerze pogratulować tego dowcipu, gdyż był niezamierzony. Miał nadzieję, że Lvelias również odbierze jego skrót myślowy, jako troskę o ewentualne efekty uboczne zmiany postaci. Detektyw postanowił nie drażnić chaosu i dać koledze po magicznym fachu okazję do wykazania się. Używając magii krwi wpłynął na swój metabolizm przyspieszają go. Wpłynęło to zarówno na szybkość ciała, ale też umysłu, ułatwiając błyskawiczne podejmowanie decyzji. Ilość magii zużyta na to wspomożenie siebie była znaczna i sprawiła, że błyszcząca do tej pory druga Sefira przygasła. Ponadto zaczął rozplątywać magiczne pasma wiążące barierę, przygotowując ją do połączenia z energią wyrwy. Uważał przy tym, by w żaden sposób nie wpływać na źródło energii, wiszące tuż obok. Po prostu przygotowywał się na czarny scenariusz, w którym negocjację wezmą w łeb i Ramsey będzie zmuszony dokończyć połączenia pod magicznym ostrzałem.
- Jeśli tylko dasz sygnał, że sprawa się rypła, jestem gotowy zamykać - powiedział na głos, w duchu powtarzając, niczym mantrę 'dasz radę elfie, dasz radę!'

Lvelias nareszcie otrzymał jakiś odzew od duchów zza zasłony. Pozwolił sobie odetchnąć w duchu, oraz przy najbliższej możliwej okazji dopisać sobie „Ekspert kontaktów interdimencjalnych” do wizytówki. Szkoda tylko że wyrobienie sobie wizytówek było do tego konieczne…
Bez możliwości wzajemnego zrozumienia powtórzenie czyjegoś komunikatu jest chyba podstawową formą okazania dobrej woli między stronami. Oczywiście istniała szansa że duchy przypadkowo odbiły jego symbol bez większej wiedzy, jednak z bólem musiał przyznać że ich wersja nawet bardziej przypominała symbol Mścicieli od jego własnej. Co prawda jego teoria nie obyła się bez żadnych luk. Magik ponoć powiedziała Avengersom że zamknęli wszystkie wyrwy po ich stronie. Czemu więc teraz ich światy ze sobą tak bardzo integrują? Być może praca po ich stronie otworzyła ponownie starą wyrwę po tamtej. Być może oni zamknęli wyrwy zbyt szybko. Być może Magik zwyczajnie się pomyliła. Być może do porządnego zamknięcia wyrwy wymagana była współpraca z obydwu stron? Być może Irvin miał rację i te duchy to nie były ludzie, tylko ich odbicie w przestrzeni między światami. W takim razie świat którego chcą bronić nie był prawdziwy, a oni wszyscy przestaną istnieć jak tylko zamknie się wyrwę…
Całe szczęście Lvelias nigdy nie pozwalał, by coś tak błahego jak błędy w logice powstrzymały go w działaniu.
Wykorzystał chwilowe zawieszenie broni aby sprawdzić jak trzyma się Irvin. O dziwo, ten pomimo odniesionych ran doskonale radził sobie samemu. Wzrok druida wskazywał że zarówno jego ciało jak i umysł pracowały na ponadprzeciętnym poziomie, zwłaszcza jak na okoliczności. Lvelias dopiero teraz zauważył jaką magią para się detektyw. Kabała nie była nawet w pierwszej dziesiątce sił rządzących we wszechświecie, lecz nie dało się ukryć że była rodowitą magią Midgardu. Miło było zobaczyć ziemianina władającego porządnie rodzimą mocą. Nie powoływał się na magię druidów, Asgardu, światów zewnętrznych, czy samego chaosu, tylko z uporem dawał znać że ziemska tradycja też daje radę.
Ten widok przypominał Lveliasowi obraz szkockich wojowników zbiegających w kiltach na oddziały wroga. Jego wyobraźnia powędrowała jednak krok dalej, do samego detektywa odzianego w kilt i czarującego podczas tej wichury, więc szybko odgonił od siebie te myśli. Druid znał kabałę przynajmniej ze słyszenia i wiedział co oznaczają sfery wokoło maga i ile jeszcze pozostało mu zapasu energii. Było to jak taki magiczny wskaźnik paliwa. Druid musiał przyznać że to było nawet praktyczne.
Troskę Irvina Lvelias odebrał bardzo poważnie. Ostrożnie poprosił drzewo by spróbowało rozciąć pajęcze nici jednym ze swoich liści. To że nie zrobił tego wcześniej zwalił właśnie na karb oszołomienia po odzyskaniu przytomności.
-Troszkę bliżej. Troszkę bliżej. Jeszcze troszkę bliżej. Ociupinkę bliżej… AUU! Za blisko!
Gdy tylko stanął nogami na trawniku i chwycił swój kostur do ręki poczuł się znacznie pewniej. Komuś kto zwykł biegać (pod postacią zwierzęcia) nago po świecie niewiele mogło zaburzyć pewność siebie. Nawet jeżeli bycie przywiązanym nago do drzewa obserwowanym przez duchy z innych wymiarów było typowym sennym koszmarem adeptów sztuk magii. Oczywiście zostawił sobie przy tym fragment pajęczyny zakrywającej jego uda.
Bardzo, ale to bardzo zwalczył w sobie chęć próby otwarcia portalu na drugą stronę bariery. Skoro udało mu się niejako dostać tam pomostem empatycznym, a sam park istniał też po tamtej stronie, to teoretycznie istniała możliwość dokonania czegoś takiego. Tak bardzo jak miał ochotę na taki eksperyment z punktu widzenia naukowego, to nie mógł sobie na to pozwolić jako strażnik równowagi. Dążą w sumie do zerwania wszelkich połączeń między rzeczywistościami, a postawienie stopy w świecie do którego się nie należy mogłoby wywrócić całą równowagę do góry nogami i całkowicie rozwalić barierę między światami. Głosy w głowie zachęcały go jednak do tej próby. Zdecydował się więc na coś mniej inwazyjnego.
Jeśli gdzieś w okolicy leżała jego torba, którą przyniosła spod wieży Mścicieli Silk, wyciągnąłby z niej odpowiednie komponenty. Oczywiście bez bibelotów również da radę, ale wszystko co ułatwiało pracę, a tym samym odciążało jego zmysł magii, było w warunkach polowych na wagę złota. Następnie schylił się i wybrał w okolicy dwa spore kamienie. Związał je prostym połączonym czarem iluzji. Przeciągnięcie palcem po powierzchni kamienia pozostawiało widoczną, utrzymującą się smugę przez krótką chwilę na obydwu z nich. Po wypisaniu na jednym z nich testowej wiadomości „Irvin ma czad fryza” i nawet wygodnym odczytaniu jej na sąsiednim kamieniu zatwierdził wynik.
-Dobra, przytrzymaj ją trochę. Może trochę szarpnąć teraz. Zobaczymy co mają do powiedzenia te duchy.
Mocno pochwycił kostur i wziął dwa wdechy na uspokojenie. Otworzył wydobyty z torby flakon (o ile jeszcze jakiś miał) wzmagający koncentrację i wziął głęboki wdech wydobywających się z niego oparów. Po chwili refleksji zaproponował jeszcze sztachnięcie się Irvinowi, zanim zacznie.
Gdy był już gotowy z całą mocą  i wprawą jaką posiadał spróbował otworzyć maleńki portal do Central Parku Po Drugiej Stronie, po czym szybko cisnął przez niego jednym z kamieni w stronę najbliższej sylwetki i błyskawicznie zamknął połączenie. –BO JESTEM ZWYCIĘZCĄ! – odkrzyknął głosom w głowie, gdy przerzucał kamień przez otwór.
Jeśli wszystko się udało, to zerknął przez ramię, czy Irvin nie potrzebuje doraźnej pomocy w trzymaniu wyrwy i był gotów rzucić mu się na ratunek.
Jeśli jednak wszystko było w porządku, wrócił do „pertraktacji”. W sumie nie patrzył w co trafił, ale kamieniem dość mocno cisnął w stronę najbliższej cienistej sylwetki. Dlatego pokornie zaczął od wypisywania palcem na powierzchni kamienia „SRY”. Potem jednak przeszedł do konkretów. Miał nadzieję że ten mały wybryk na rzeczywistościach będzie czegoś wart.
„JESTEM DRUID. CHCEMY NIEROZWALENIA SWIATUW. ROBIMY”
-Ej, Irvin! Co ty właściwie robisz?! Jak to się nazywa? – odkrzyknął do swojego kolegi po fachu. Jeśli uzyskał odpowiedz, przekazał ją pocztą skalną do swojego odbiorcy. Jeśli to ziemska magia, to powinni dogooglać sobie resztę.
„POTRZEBA Z DWUCH STRON??? ODBIOR” – zakończył wiadomość.
Z zniecierpliwieniem czekał na odpowiedź.