Hotel Kamelia

First topic message reminder :

Budynek znajduje się na Manhattanie i powstał niemalże sto lat temu, lecz od tego czasu wiele razy był przebudowywany i odnawiany - po części w celu wprowadzania coraz to nowszych udogodnień i modyfikacji, ale i z powodu serii nieszczęśliwych wypadków, między innymi dwóch pożarów oraz licznych zalań. Za każdym razem podnosił się na nogi i działał dalej, przyciągając sporą liczbę gości. Przez długi czas należał do jednej rodziny - Carlstonów - lecz w latach osiemdziesiątych ówczesna głowa rodziny zmuszona była go sprzedać; przez następne trzydzieści lat hotel często zmieniał właścicieli, aż wreszcie w czerwcu roku dwa tysiące trzynastego powrócił do Adama Carlstona, który potężnie się zadłużył, aby móc go odzyskać.

Budowla zawiera dwanaście poziomów, a dokładniej piwnicę, parter oraz dziesięć pięter ponad nimi. Pokoje mieszkalne zaczynają się od pierwszego piętra i prezentują różne standardy, zaczynając po prostu od eleganckich sypialni z własnymi łazienkami, kończąc zaś na umieszczonych wyżej apartamentach. Hotel posiada również sale użytkowe, między innymi sporą restaurację, salę kinową, siłownię oraz basen - po części wewnętrzny, lecz z jednej strony wychodzący na zewnątrz, odgrodzony od reszty świata z trzech stron poszczególnymi segmentami budynku, z ostatniej natomiast ogrodem.

Liczne incydenty doprowadziły do tego, iż hotel wyrobił sobie opinię nawiedzonego. Wbrew pozorom nie odstraszyło to gości, którzy tym bardziej chcą w nim nocować, aby na własne oczy przekonać się czy w budowli rzeczywiście mają miejsce jakieś nietypowe zjawiska. Część klientów donosi o różnych osobistych doświadczeniach, inni z kolei twierdzą, że hotel jest co prawda piękny, ale niestety kompletnie pozbawiony duchów.

- Aaa – pokiwał głową, jakby faktycznie miał jakąkolwiek wiedzę na temat duchów. No dobra, coś tam wpadło odkąd ją spotkał, ale faktycznie jej wiedza była imponująca. Z chęcią w lepszych okolicznościach posłuchałby nieco więcej o sprawach duchowych jednak chyba nie powinien myśleć teraz o siedzeniu przy ognisku i opowiadaniu o zjawach. Póki co wszystko co powiedziała wykluczało opcję, że cały hotel był nawiedzeniem cyklicznym. Pułapki były zbyt dobrze rozstawione, by uznać że jest to schemat plus hotel najwyraźniej chciał ich gdzieś doprowadzić, więc tym bardziej zostało wykluczone iż jest nieświadomy obecności tej oto grupki.
Chłopak chwilę się zastanawiał nad tym co powiedziała reporterka. Hotel faktycznie miał świadomość, a chłopak nie miał jak oglądać seriali i sobie z tym skojarzyć – Może hotel chce by Sophie do niego powróciła? Inna sprawa, że rodzina pewnie wie co tu się dzieje i z jakiegoś konkretnego powodu nie chcą, by ktokolwiek się o tym dowiedział. Ale jak Pani mówi, to miejsce ma jakąś sławę i może to co tu się dzieje jest jedyną rzeczą jaka ściąga tutaj ludzi – w sumie to nawet by się trzymało kupy, bo jeśli rodzina Sophie wiedziałaby o tym że bez niej ten budynek zaczyna wariować, a ściąga to gapiów, amatorów spotkań z duchami to czemu mieliby dla ratowania biznesu nie doprowadzać do takich rzeczy? Słyszał, że czasami ludzie dokonywali zabójstw upozorowanych na wypadek tylko po to, by dostać ubezpieczenie. Nawet czytał kiedyś, że w Japonii jest specjalne ubezpieczenie od samobójstw i żywiciel rodziny kiedy popadał w długi popełniał je.
Tymczasem młodzi nadnaturalni przystąpili do swoich działań. Noiro skupiał się ile tylko mógł, bo zadanie naprawdę było trudne bo nigdy wcześniej tego nie robił. Chłopaka z koncentracji wyrwał krzyk Angel i odruchowo chłopak spojrzał w jej stronę, momentalnie chcą doskoczyć i otworzyć rift jednak nie było tutaj zagrożenia. Reporterka nie od razu postanowiła dziewczynie pomóc, ale za to uczynny dzieciak szybko podszedł i chciał sprawdzić co się z nią stało. Odczuwał ból głowy, jakby ktoś skrobał mu przez długi czas pazurami po tablicy. W pierwszej chwili nie rozmyślał nad tym co czuł wtedy i nie składał tego w logiczną całość. Miał to zrobić zaraz po tym jak wyciągnie chusteczkę i poda Angel oraz upewni się czy wszystko z nią w porządku. Oczywiście, że nie ale tak z reguły zawsze się pyta „jest ok?” widział tą stróżkę krwi i domyślił się, że jej również się nie udało – Też zostałaś odcięta? – zapytał po chwili, dalej kucając przy dziewczynie i pilnując, by im przypadkiem tu nie zemdlała – Kiedy sprawdzałem międzywymiarowe połączenia to odczułem że coś się zmienia. On coś planuje i może nas prowadzić w pułapkę. Musimy być ostrożni – pogładził się po głowie. Wiedział, że aspiryna tu na nic się zda, dlatego po chwili oparł się o ścianę. Musiał ochłonąć, a palcami rozmasowywał skronie, by pozbyć się tego bólu – On się… chyba naszych zdolności obawia – skomentował lekko zgnębiony bólem chłopak. Czekał za to aż Angel się wypowie, bo był ciekaw co w jej wypadku się stało.

No dobra skoro bardziej widocznego rozkazu by zajrzeć za okno America nie mogła dostać to zatrzymała się. Zero nowych wizji? No ej! Chciała więcej! Ale właściwie.. racja. Coś nie tak było z oknami. Poczuła dreszcz strachu i ekscytacji a w głowie zagrała jej melodia z horroru. Podeszła bliżej okna stojąc chwilę.
Sama nie wiedziała na co czeka. Czy na upiorną dłoń uderzającą o szybę. A może o straszną, wykrzywioną w męczarniach twarz. Lub może kolejną scenę. Jednak mrok na zewnątrz kusił i dziewczyna odchyliła okno.
- Mam nadzieje, że nie zechcesz mnie skrzywdzić Nino*.- powiedziała łagodnym głosem i wysunęła lekko drżącą dłoń w stronę mroku. Nie mogła się bać, ale musiała sprawdzić. W końcu w razie czego mogła uciec. Z jej siłą... to nie mogło być aż tak potężne.

***
*nino- dziecko, maleństwo

Chłopakowi się to niezbyt podobało co słyszał, bo wychodziło na to że budynek był w stanie jakoś duchowo zaatakować medium i pokazać jej te obrazy. Jakby sama energia ją zaatakowała i budynek chciał ją spalić za jej pomocą. To wszystko z chwili na chwilę było coraz mniej poważne – Jesteś w stanie wstać? – zapytał szeptem, po tym co powiedziała mu nastolatka. Chłopak pomógł jej jeśli nie mogła, po prostu biorąc ją pod ramię – Jeśli ktoś tam jest to musimy spróbować się dostać do tej osoby. Im więcej jest nas w grupie tym większa szansa, że nas nie wyłapie pojedynczo jeśli chce zrobić nam krzywdę – powiedział. Nie było zbytnio innej opcji niż iść do przodu, bo skoro budynek potrafił zmieniać dowolnie swoje pomieszczenia to niezależnie gdzie pójdą, to i tak trafią tam gdzie ten tego chce. Chyba, że w tym była jakaś zasada, której chłopak nie dostrzegł wcześniej. Zanim jednak ruszył dalej, ponownie spróbował tamtej sztuczki z wyczuwaniem chociaż liczył się z tym że i jego może tym razem kopnąć i to solidnie. Po dojściu do siebie rzecz jasna poszedłby dalej w tamtym kierunku.

Miss America nie była osobą strachliwą. Z uniesioną brwią macała substancje przed sobą, póki nie odkryła czegoś ciepłego. Na chwilę zamarło jej serce i powoli wyciągnęła z niej wspomnianą kość. Pomimo wszelkiego zachowania America straciła zimną krew. I wrzasnęła. Cisnęła kość z powrotem w ciemność i zatrzasnęła okno rękę natychmiast otarła o jedną z ocalałych tapet.
Cały czas drżała, z mocno bijącym sercem.
- Nie fajne! Ani trochę nie fajne!- potrzebowała chwili by uspokoić się. Dotknęła piersi przez ubranie i rozejrzała się dalej.
- Jeśli duchu skończyłeś się ze mnie śmiać... mógłbyś poprowadzić mnie dalej?- poprosiła dalej leciutko drżąc, oraz rozluźniając i zaciskając ręce.

Norio westchnął w duchu ze zdziwienia, kiedy zobaczył to co mu się ukazało. Lekko brokatowe ślady, błyszczenie oraz rozmycie się otoczenia. Zastanawiał się co każde z nich oznacza, nawet doszedł do wniosku że te brokatowe elementy pewnie są tutaj nowe jak również pewnie te jaśniejsze odpowiadają niedawnemu przemieszczeniu. W każdym razie wydawało mu się, że widzi jakby szkic miejsca w którym niedawno doszło do tych zmian oraz pewnie miejsce gdzie będzie to możliwe do dokonania z logicznego punktu widzenia. Po chwili chłopak otworzył oczy i rozejrzał się uważnie. Przetarł je delikatnie i wszystko zaczęło wracać do normy. Chyba będzie musiał kiedyś pouczyć się bardziej tej umiejętności, by nigdy więcej nie przytrafiło mu się coś podobnego jak dzisiaj. Może nawet będzie mógł odnaleźć drogę do domu w ten sposób?
Szli dalej z Angel pod ramieniem, a w oddali zamajaczył blask. Domyślił się, że to może być ta brokatowa poświata którą wtedy widział. Czyżby ten ślad zostawiała istota rezydująca w tym hotelu lub nawet sam hotel? – Wydaje mi się, że tutaj nastąpiła jakaś zmiana wymiarowa. Nie umiem tego jeszcze sprecyzować, ale na pewno jakaś nastąpiła. Nie wiem czy to sygnatura tego czegoś co to robi, ale jeśli tak to chyba będę mógł to wytropić – powiedział chłopak dalej prowadząc kobiety do przodu. Co mogli zrobić jak nie iść dalej? W końcu w razie czego otworzy im Rift jeśli będzie bezpieczny rzecz jasna i uciekną. Tymczasem dotarli pod jedno pomieszczenie, gdzie nie było ściany oraz drzwi. Chłopak kazał kobietom cichym ruchem ręki zostać, przełknął ślinę i podkradł się po cichu, by móc ujrzeć osobę w środku. Pewnie i tak został już zauważony, a kiedy dziewczyna się do niego odwróciła on cofnął się o parę kroków, tak by zachować bezpieczną odległość. Po chwili tamta zaczęła krzyczeć i skoczyła jak poparzona, a chłopak odruchowo odskoczył w tył. Była wystraszona i chwilę chłopak zastanawiał się co powinien zrobić. Ruchem głowy kiwnął reporterce by tutaj z Angel podeszła, po czym przełknął głośno ślinę i zaczął powolnym krokiem podchodzić w pobliże Miss
- P-przepraszam. Jesteś prawdziwa? – zapytał dziewczyny. Nie tylko ona była przestraszona, bo chłopak wyglądał jakby zaraz miał się rzucić do ucieczki co zresztą by pewnie zrobił jeśli ta okazałaby się agresywna – Nie bój się. Nie zrobimy Ci krzywdy, trafiłaś pewnie do tego samego wymiaru co my teraz więc chyba lepiej się trzymać razem by się nie rozdzielić i nie zginąć – powiedział lekko nieśmiałym głosem, na poły przestraszonym. To mogła być kolejna pułapka hotelu, dlatego nie ufał jej.
- Jak się nazywasz? Ja jestem Noiro - powiedział zaraz tak od czapy, by może rozluźnić atmosferę a może nieco dodać sobie otuchy swoim własnym imieniem. Nie wiedział czemu to mówił, ważne że jeśli to istota ludzka to powinna chyba znać drugą istotę ludzką. Może znajomość imienia sprawi, że tamta poczuje się swobodniej i łatwiej będzie wywnioskować jej zamiary?

/ok, thx

Dziewczyna drgnęła, gdy usłyszała głos. Skoczyła przerażona na ścianę z oknem przestraszona. Ale widząc tylko troje równie przerażonych jak ona ludzi odetchnęła z ulgą.
-Estúpido*! Nie strasz mnie więcej!- zażądała biorąc głęboki wdech. Odsunęła się od ściany otrzepując ubranie i słuchając wyjaśnień. Z lekko znudzoną miną zerknęła na nich, acz czuła radość, że wreszcie spotkała kogoś równie żywego jak ona. Bo co do tego nie mogła mieć przecież wątpliwości! Ewentualnie już do reszty wariowała, ale raczej nie widziałaby pierwszy raz poznanych ludzi, a raczej swoje dzielne i mądre matki.
- Miss America. Dobrze wiedzieć że nie jestem sama w tym horror**!- wzdrygnęła się mocno. Brakowało jej kogoś, kto wysłuchałby jej narzekania, doradził i może nawet pomógł.
- Wierzcie lub nie, ale zdołałam już zobaczyć dwie wizje, walczyć z morską torpeza***, a w tej przeklętej brei za oknem znalazłam hueso humano****! Hueso Humano!- znów zadrżała. Potem znów przyjrzała się towarzystwu.
- Czy z twoją polluelo****, wszystko dobrze? Nie wygląda najlepiej.- wskazała Angel, a twarz wykrzywiła jej się w trosce.


*Głupek
**horrorze
***paskudą
****ludzką kość
***** panienką

Kiedy Miss America drgnęła, chłopak z racji swojej natury również się przestraszył i już chciał czmychnąć jednak widząc, że tamta nie zrobi mu krzywdy a raczej nie planuje chyba tego robić to zaniechał tego czynu. Patrzcie to na tego tchórza, chodzi po hotelu strachu a boi się normalnej osoby. – P-przepraszam, już nie będę – powiedział kuląc się lekko, kiedy ta go skarciła. Kobiety za nim się przedstawiły, jak również ta przed nim. Miss America? Ciekawe z którego roku? Sądząc po wyglądzie to pewnie jakoś niedawno, jednak czy miss nie powinna mieć swojego diademu i bandy goryli?
- Emmm, wydaje mi się że może tu być ktoś jeszcze. Otóż brakuje współpracownika Pani Scarlett –dopowiedział chłopak gwoli uściślenia tego co powiedziała brunetka. Tak swoją drogą to jak się jej przyjrzał to mógł stwierdzić, że jest nawet ładna. Chociaż wizerunkowo pasowałaby do takiej starszej siostry, która karci rodzeństwo ale ostatecznie go broni. Nie żeby Noiro kiedykolwiek miał rodzeństwo, ale widział to kiedyś w jakimś serialu.
- Nie wiem za bardzo co niektóre zwroty znaczą, ale brzmi źle – powiedział, bo nie każdej frazy z hiszpańskiego kojarzył. Jedyne co to z jakiś brazylijskich telenoweli był obsłuchany, bo przecież zdarzało mu się sprzątać w domach emerytów, a oni nie mają zbyt wiele rzeczy do roboty. Czasami telewizja umila dzień, a czasami radio ale tak to żyją sobie w tej stagnacji patrząc na młodych ludzi jak gnają do przodu.
- Hotel ją zaatakował – mogło to zabrzmieć absurdalnie, dlatego chłopak po chwili dodał – jest medium – po czym podszedł bliżej Angel i wziął ją pod ramię – Skoro już się znaleźliśmy to powinniśmy odpocząć. Zwłaszcza Angel – powiedział i wskazał wzrokiem reporterce by ta pomogła mu usadzić dziewczynę pod ścianą, tak by miała oparcie, po czym sam usiadł w siadzie skrzyżnym obok – Zacznijmy od początku. Jakie wizje widziałaś? – zapytał. Najpierw wysłuchał co mówiła America, a zaraz potem ponowił swoją sztuczkę z wykrywaniem i sprawdził czy coś się zmieniło w układzie wymiarów, czy nastąpiło jakieś przeniesienie czy też jakiś inny odczyt.

Dziewczyna westchnęła ciężko. Czemu zawsze musiała trafiać na takich nieuków? I teraz ona nie mogła mówić po swojemu.
- Ludzka kość jest za oknem... może właśnie tego pomocnika? Nie jestem pewna, ale ta breja jest jakaś taka... żrąca. Może nie jakoś szybko i boleśnie ale powoli człowieka konsumuje... takie przynajmniej miałam wrażenie.- poczuła ucisk w żołądku i rozejrzała się za wspomnianą kością. Dopiero po chwili przypomniała sobie, że wywaliła ją w breje zaraz po wyciągnięciu. A z resztą raczej kobieta nie mogła stwierdzić czy ta należała do jej współpracownika.
- Otóż, najpierw widziałam dwójkę ludzi. Chorą kobietę i jakiegoś mężczyznę. Nie słyszałam słów ale wydawali się rozmawiać o czymś ważnym... kobieta była przerażona. Wydawała się też być chora.- wysilała swoją pamięć, ale teraz gdy emocje opadły wcale nie tak łatwo było sobie wszystko przypomnieć. Martwiła się, że popełni niechciane błędy- Potem była z podobną do niej młodszą kobietą. Czesała jej włosy... wtedy też wyglądała dużo lepiej. Pewnie sprzed choroby.- przedstawiła kolejną wizję i nagle dostała olśnienia- I była trzecia wizja! Mężczyzna i młoda dziewczyna kłócili się o coś, a ona stała i to wszystko widziała. Tuż obok mnie.- wzdrygnęła się na to wspomnienie- I to wszystko wyglądało jakby działo się w czarno białym filmie, a oni wszyscy ubrani byli w przedpotopowe ubrania! Ale też nie takie dalekie.... ugh.. może wiek, dwa do tyłu. Nie znam się na modzie.- pokręciła z westchnieniem głową.

Smug było coraz mniej, znikały jak ślady pozostawione przez zwierzynę łowną na gruncie. Chociaż jeśli ktoś bawił się w zmianę wymiarów, to można porównać ten widok do pociągnięć pędzla na płótnie. Łatwo dostrzec świeże, trudniej już te które zaschły. Może właśnie te pozostałości były takimi pociągnięciami? A jeśli były to znaczy, że mieli kierunek w którym udał się sam pędzel. Być może hotel chciał właśnie osłabić ich czujność, by móc zaatakować. Tak jak wtedy z tamtą klamką. Chociaż faktycznie zdawało się, że atakuje cele pojedyncze. Tak jak Angel samotnie skanującą miejsce, czy też Noiro który sam podszedł do tamtych drzwi jak również Americę, która była tutaj sama. Może zdolność tego miejsca ograniczała się do tego, że może zrobić coś jednej osobie jednocześnie? Wtedy chłopak mógł wysnuć teorię, że jeśli będą coś robić razem to będą bezpieczni lub hotel po prostu dręczy kogoś w innej części aktualnie.
- L-ludzka kość? – chłopak zbladł na chwilę i zaraz sobie przypomniał co się stało kiedy kieliszek wetknął w tą ciemność – Jak wetknąłem w to kieliszek to było ubrudzone jakby krwią, a wcześniej widzieliśmy krew na podłodze – może to była właśnie ta breja? Dobrze, że nie obrali drogi pozornie krótszej, bo zostaliby wyżarci przez tą ciemność.
Noiro wysłuchał tej części o wizji. W prawdzie nie był żadnym detektywem ale mógł się domyślać jakie to osoby się w niej pojawiły. Już samo to, że wyglądała na chorą kobietę wedle zeznań Miss odpowiadało na pytanie kto to jest. Coś tu jednak nie pasowało. Była młodsza kobieta, której tamta czesała włosy.
- Właścicielem tego hotelu jest Adam Carlston. Imiennik osoby, która go postawiła. Postawił go właśnie Adam Carlston 100 lat temu w ramach prezentu dla żony Amelii. Przez więcej niż 60 lat należał budynek do rodziny, a potem Joseph Carlston go stracił przez hazard. Przez 30 następnych lat zmieniali się właściciele i w tym okresie rozpoczęły się wypadki związane z hotelem. W zeszłym roku młody Carlstonów zadłużył się by wykupić hotel dla swojej babci Sophie, która była żoną Josepha. Podobno Pani Sophie jest bardzo słabego zdrowia i patrzy w przeszłość. Jak ten hotel. Te wizje układają się w logiczną całość – powiedział chłopak delikatnie drapiąc się po jeszcze niepokrytym zarostem podbródku – Osoby z pierwszej wizji to być może Amelia i Joseph Carlstonowie, a przerażenie wynika z dowiedzenia się o tym że Joseph stracił ten budynek przez hazard. Druga wizja być może działa się przed tym wydarzeniem, bo Sophie podobno z tym hotelem ma sporo wspomnień związanych. Więc na drugim była Amelia oraz Sophie. Trzecia tylko pozostaje zagadką w tej kwestii, bo to się nie kalkuluje wiekowo. W sensie to nie może być Amelia, chyba że jej… - przełknął ślinę – duch. W każdym razie wydaje mi się, że potrafię owego ducha wytropić. To co kontroluje hotel zostawia za sobą ślady ilekroć coś zmienia. Musimy iść do przodu i wykorzystać moment póki nas nie atakuje niczym – powiedział i spojrzał po wszystkich kobietach – Angel myślisz, że w razie czego będziesz w stanie skomunikować się z tym duchem? – zapytał. Teraz kwestia jaką one podejmą decyzję. Czy będą chciały iść dalej czy zostać tutaj. Zresztą chłopak nie był typem przywódcy. Od czasu do czasu zarzucał pomysłem, ale nie palił się do przewodzenia grupie.

Wysłuchała z uwagą słów chłopaka. I mimo, że pod koniec się pogubiła to jednak wyjaśniało to sporo rzeczy i wiadomości.
- Jak ty dużo wiesz amigo!- pochwaliła z uznaniem. Choć sama wiedza na temat hotelu wydała jej się troszkę straszna. Kto normalny uczy się o jednym z wielu starych hotelów jakie tu istnieją?
- Ja... ja spytałam po angielsku czego on chce... albo coś w ten deseń. Chciałam wiedzieć o co mu chodzi. I ono wtedy pokazało mi te wizje.- zrobiła ruch rękami.
- Ale jak mamy z nim rozmawiać? I ej! Chociaż pozwolił nam się spotkać. To już jest coś, co nie?- uśmiechnęła się- I czemu ten duch tu przebywa? Czemu nie może odpocząć w niebie?- dodała zmartwiona. Biedna, błąkająca się dusza smutnej kobiety.

Zawsze musiał być jakiś haczyk, gdyż nie może być za łatwo. Dzieciak wiedział o tym bardzo dobrze, że nic w życiu nie jest proste. Nie tak łatwo jest zdobyć pieniądze na posiłek kiedy żyje się bez własnego domu, zakątka. Rozumiał dlaczego taki duch mógłby czuć się w jakiś sposób zraniony lub nieszczęśliwy, w końcu oboje nie mieli czegoś cennego dla nich. Noiro nie miał miejsca, które mógł nazwać domem, a duch nie miał… no czegoś nie miał, bo w końcu nawiedzał to miejsce.
- Optymistycznie możemy założyć, że może to być wołanie o pomoc. Chociaż… sądząc po wcześniejszej pułapce to może być kolejna z nich – skomentował chłopak patrząc na swoją obandażowaną dłoń. Cóż jego duma jako dzieciaka została połechtana, kiedy to Miss go pochwaliła. Każdy lubi być w końcu chwalony, chociaż zdarzają się i tacy którzy tego nie lubią z jakiegoś powodu. Nie przyznał się oczywiście, że wszystko co wie o tym miejscu wie od reporterki która wcześniej mu to powiedziała.
- Czyli niekoniecznie musimy narażać Angel, jeśli duch potrafił się z kimś skontaktować. Chyba, że też jesteś medium – przekręcił głowę lekko w bok i przyjrzał się Miss. Nie wyglądała na medium, zresztą Angel też na pierwszy ani drugi rzut oka nie wyglądały jak te wszystkie stereotypowe wieszczki gadające z duchami. Trudno ocenić, bo sam miał świadomość że wygląda na jakiegoś dzieciak który wagaruje, a tak naprawdę ma moc.
- W drugim wymiarze pokazywał jakieś wydarzenia z przeszłości. Samo to miejsce jest dosyć specyficzne, jak zdążyliśmy ustalić to hotel może istnieć w paru rzeczywistościach. Wydaje mi się, że potrafię namierzyć zmiany jakie występują dlatego po nich możemy trafić do aktualnego miejsca gdzie jest ten duch lub możemy wykryć czy coś uległo zmianie, a co za tym idzie czy coś może być potencjalną pułapką. Wydaje mi się, że duch może chcieć coś odzyskać. Może chodzi o Sophie? – powiedział chłopak, po czym postanowił rozejrzeć się w pobliżu czy znajdzie więcej takich śladów jak wcześniej, lub czy znajdzie tamtą kość lub pochłaniającą wszystko maź. A może spotka ducha? W każdym razie chciał zerknąć co jest wewnątrz riftu, ale wiadomo że każde otwarcie jakoś chłopaka wyczerpywało. Męczył się po prostu ale chciał zajrzeć do środka, co w tym pomieszczeniu pokaże hotel. Z perspektywy Miss, mogło to wyglądać tak jakby chłopak wbił palce w powietrze i próbował coś rozerwać. Jakby rzeczywistość? W każdym razie normalnie pewnie pojawiłby się przed nim fioletowy tunel energetyczny przez który mógłby zerknąć do środka. Otarł pot z czoła i chciał zerknąć co jest w środku tego jajka niespodzianki.

Wzruszyła ramionami. Chciała tylko pomóc, a ta sprawa była okropnie skomplikowana.
- Czy ja ci wyglądam na medio*?- spytała lekko zirytowana. Naprawdę, powiedziała o co chodzi, nie znała się na duchach i cała sprawa ją powoli irytowała. Gdy chłopak zaczął wykonywać swoje "czary mary" dziewczyna cofnęła się.
Nie znała się za bardzo na czarach, ale nie chciała się przekonać jak ten zaraz oszaleje i stwierdzi, że fajnie zjeść sobie taką jedną kosmitkę. Ale ona z chęcią wybije mu zęby jeśli spróbuje!... Americo, ogranicz ilość filmów.
Jednak wrzask i płomienie zaraz zwróciły jej uwagę.
-que necesita para ayudarla!**- i nie czekając na odpowiedź rzuciła się w płomienie. Nie bała się żaru, jeśli się pośpieszy zdoła stąd wylecieć nim stanie jej się coś złego prawda?


*medium
** trzeba jej pomóc!

Weźmie sobie to do serca co usłyszał od Angel. A na to co powiedziała Miss zwyczajnie wzruszył ramionami. Gdyby był złośliwy to zapytałby się „czy ja wyglądam na kogoś kto otwiera portale do wymiarów?”. No cóż, byłoby to naprawdę złośliwe i głupie z drugiej strony. Coś w tym było że nie powinno się dać duchowi tego co chce czasami, bo duch może na przykład pożądać zemsty i chcieć by kogoś zabito. Wiadomo, że dzieciak nie jest skory do zabijania, broń boże on pacyfistą jest i nie chciałby walczyć z kimkolwiek. Nawet przed kradzieżą batonika w sklepie ma ogromne opory i potem wyrzuty sumienia jak już to zrobi. Wtedy zawsze wychodzi bez reszty jak kupuje coś w sklepie, skrupulatnie odlicza drobniaki, tak by zgadzało się z tym co ukradnie. Po prostu uznawał to za uczciwe względem sprzedawcy i traktował jako taką pożyczkę. Kiedy tylko ogień buchnął, chłopak odruchowo odskoczył i zasłonił się, jak to robi każdy widząc ogień. Uszom nie umknął krzyk kogoś tam, nie widać było nikogo lecz wiadomo że była to jakaś kobieta. A co jeśli ten duch to dziewczyna, która zginęła w pożarze? Chłopak momentalnie zamknął rift i upadł na podłogę, próbując pozbierać się do kupy chociaż widząc całe to cierpienie praktycznie prawie się rozryczał, a na pewno walczył teraz z tym by nie zwymiotować ze strachu. Trząsł się cały i próbował dojść do siebie ciężko przy tym oddychając. Nie słyszał słów Miss, pogrążony był we własnym strachu, a nawet gdyby usłyszał to nie zrozumiałby. Chłopak próbował doprowadzić się do porządku, jednak ewidentnie mu nie szło. Myślami wyobrażał sobie paloną skórę, ból jakiego doznaje tamta kobieta, strach w jej oczach. Widział to oczami swojej wyobraźni i wcale go ta perspektywa nie kręciła.
Być może kobiety jakoś zareagują i spróbują go postawić do pionu?

America osłoniła się ramionami. W nozdrza uderzył ją smród palonych ubrań. Włosy jeszcze szczęśliwie nie zajęły się ogniem. Ale to też długo nie potrwa. Rozejrzała się, starając się zasłonić usta rękawem bluzy.
- Proszę pani! *kaszel* Proszę pani! Halo!- krzyczała starając się przedrzeć przez płomienie. Niemniej kobieta gdzieś znikła. Może już spłonęła? Albo niczym ta pochodnia zajęła się ogniem i uciekła. Niemniej na razie musiała lecieć. Natychmiast rzuciła się na drzwi prowadzące na korytarz. Ramieniem chciała je wyważyć i póki mogła umknąć z tego piekła. Oczy zaszły jej łzami, co utrudniało widoczność. Musiała znaleźć jakieś wyjście... cokolwiek!
Dobrze, że nie miała na sobie, żadnych metalowych przedmiotów. Nie chciałaby mieć takiej "ozdóbki" wżartej w ciało.
- " Musi gdzieś być wyjscie! Pożar musiał wybuchnąć niedawno! To niemożliwe by wszystko się paliło!"- po uwolnieniu się z piekła, w którym się znalazła natychmiast rzuciła się w jedną ze stron. W jej bluzie zaczęły pojawiać się dziury. A tak bardzo ją lubiła. Ale teraz priorytetem było odnalezienie kobiety, oraz bezpiecznego miejsca. Natychmiast.

A więc nic nie usłyszał, Miss wbiegła do środka przed tym zanim zamknął portal. Był na tyle zszokowany tym co się po drugiej stronie działo, że nie mógł obecnie zareagować. Nawet nie myślał o tym, że powinien go znowu otworzyć by ją wypuścić. Chłopak walczył z samym sobą, z tym przerażeniem i szokiem jakiego doznał. Potrzebował teraz wsparcia, jak zresztą każdy dzieciak w takich momentach. No dobra, może są osoby które lepiej sobie radzą z tego typu sytuacjami ale to nie był na pewno on.
Po chwili poczuł, że ktoś przed nim ukucnął. Widział kolana i część nóg, jednak bał się spojrzeć wyżej. Zwyczajnie ciężko mu było podnieść wzrok ze względu na to, że właśnie sobie uświadomił narażenie drugiej osoby na uszczerbek i to z powodu jego tchórzostwa tak się stało. Angel miała kojący głos i to faktycznie poskutkowało, bo zaczął się uspokajać powoli. Noiro przełknął głośno ślinę, wiedział że ponowne otworzenie riftu wiązać się będzie znowu z tym dźwiękiem i żarem. Jednak musiał kobiecie przyznać rację, musiał otworzyć drogę powrotną chyba że… nie, budynek pewnie już przemodelował jego własny rift i pewnie nie trwa on tych kilku minut które zwykle trwał.
Nawet nie wstawał, podczołgał się troszkę w bok i znowu otworzył rift prowizorycznie zasłaniając się ręką przed tym żarem oraz zaciskając oczy, by jak najbardziej zniwelować efekt tamtego miejsca.

Miss America Dalej starała się osłaniać usta rękawem i mrużyła oczy od dymu. Tu przynajmniej było go mniej, ale wciąż było niebezpiecznie....
Chyba warto też wspomnieć o tym, że osoby o dobrym sercu, zwykle często najmocniej ranią się w najróżniejszy sposób. A Miss America należała jeszcze do osób, które wolno się uczą niektórych rzeczy. Jak np. takich, że gdy słyszysz łkanie w nawiedzonym domu, powinieneś uciekać w drugą stronę. No ale cóż, gdy jesteś nastolatką przekonaną, że śmierć jest daleko od ciebie, a dodatkowo masz super moce.
- Jest tu kto?- spytała rozglądając się i zauważyła płonącą, chlipiącą kobietę. Stanęła zszokowana. Z jednej strony na to, że kobieta ewidentnie musi być duchem, skoro nie zdawała się cierpieć fizycznie. Jednak poczuła, że musi ją jakoś pocieszyć. Podeszła do niej.
- Proszę pani? Czy wszystko w porządku?- spytała z troską, starając się być jak najmilszą. Nie była pewna czy jej wyszło.

Reporterka mogła mieć rację. Mogła to być podpucha, a hotel właśnie podsuwał im pod nos fałszywe wyjście. Tak jak w horrorach, w których już wydaje się, że ucieczka jest na wyciągnięcie ręki, a tu morderca zgarnia ofiarę hakiem. Jedynie słowa Angel potwierdzały, że to może być wyjście z tej sytuacji ale… co z Miss, która nadal była uwięziona w hotelu? Nie mogli jej tak zostawić, przez co chłopak jeszcze bardziej się wahał co powinien zrobić.
- Al-ale nie możemy jej tam zostawić – powiedział chłopak. Kobiety rzecz jasna mogły mieć swoje ale i chcieć po prostu wrócić do domu. Uszanowałby to w 100%, nawet nie próbowałby moralizować. Teraz jednak postanowił się skupić i znaleźć ten ślad zmian co wtedy. Być może jeśli otworzy tam rift, to wtedy trafi do tego miejsca, gdzie była Miss America. Może uda się ją nawet wyciągnąć i tu wrócić, o ile rzecz jasna hotel im na to pozwoli. Z drugiej strony przyszło mu coś do głowy. Co jeśli tamte osoby, które czuje Angel to wszyscy, którzy zostali tak jak oni uwięzieni w hotelu?
- A co jeśli są to osoby takie jak my? Albo hotel znowu próbuje nas zwabić w zasadzkę zostawiając przynętę? - zapytał. Może właśnie po to chce ich rozdzielić. Chce wzbudzić poczucie winy i sprawić, by jedni poszli za Miss, a drudzy chcieli się wydostać z tego miejsca.