Hotel Kamelia

First topic message reminder :

Budynek znajduje się na Manhattanie i powstał niemalże sto lat temu, lecz od tego czasu wiele razy był przebudowywany i odnawiany - po części w celu wprowadzania coraz to nowszych udogodnień i modyfikacji, ale i z powodu serii nieszczęśliwych wypadków, między innymi dwóch pożarów oraz licznych zalań. Za każdym razem podnosił się na nogi i działał dalej, przyciągając sporą liczbę gości. Przez długi czas należał do jednej rodziny - Carlstonów - lecz w latach osiemdziesiątych ówczesna głowa rodziny zmuszona była go sprzedać; przez następne trzydzieści lat hotel często zmieniał właścicieli, aż wreszcie w czerwcu roku dwa tysiące trzynastego powrócił do Adama Carlstona, który potężnie się zadłużył, aby móc go odzyskać.

Budowla zawiera dwanaście poziomów, a dokładniej piwnicę, parter oraz dziesięć pięter ponad nimi. Pokoje mieszkalne zaczynają się od pierwszego piętra i prezentują różne standardy, zaczynając po prostu od eleganckich sypialni z własnymi łazienkami, kończąc zaś na umieszczonych wyżej apartamentach. Hotel posiada również sale użytkowe, między innymi sporą restaurację, salę kinową, siłownię oraz basen - po części wewnętrzny, lecz z jednej strony wychodzący na zewnątrz, odgrodzony od reszty świata z trzech stron poszczególnymi segmentami budynku, z ostatniej natomiast ogrodem.

Liczne incydenty doprowadziły do tego, iż hotel wyrobił sobie opinię nawiedzonego. Wbrew pozorom nie odstraszyło to gości, którzy tym bardziej chcą w nim nocować, aby na własne oczy przekonać się czy w budowli rzeczywiście mają miejsce jakieś nietypowe zjawiska. Część klientów donosi o różnych osobistych doświadczeniach, inni z kolei twierdzą, że hotel jest co prawda piękny, ale niestety kompletnie pozbawiony duchów.

America stała z głupią miną i przez chwilę zamarła bez ruchu jakby licząc, że powstała sytuacja jest mirażem i zaraz wróci do normalnego stanu rzeczy czyli płomieni, drewna i dymu. Jednak znów nic się nie stało. Ot pokój. Oblał ją zimny pot.
-" Loco*. Ja loco."- pomyślała z przerażeniem. Jej oddech przyspieszył a nastolatka okręciła się wokół własnej osi jakby chciała się upewnić czy nic nie jest jakieś dziwne. Wolała już wydłużone pomieszczenia, walkę z pseudo morskim potworem oraz płaczące dziecko niż pozorną normalność. Zawsze w takich chwilach w horrorze był zwrot akcji. Miss America musiała wziąć głęboki oddech by uspokoić łomoczące serce. Gdy wreszcie się wyciszyła, przełknęła ślinę i odwróciła się do lustra by otworzyć drzwi. Chciała stąd jak najszybciej wyjść. Miała przecież tylko nadzorować czy nie ma jakiś dziwnych typów. A tu zamiast tego miała istne koło atrakcji.


***
*loco- wariuję

Po wychyleniu się Noiro postanowił przedstawić obserwacje Angel jak również reporterce. Może go nie zrozumieją, ale coś na pewno dałoby się na tej podstawie znaleźć. Coś co im umyka od samego początku.
- Ten hotel albo pokazuje nam swoje różne wersje albo przesuwa nas w przestrzeni. Widziałem to drugie w filmie. „Sześcian” się nazywał chyba i było to o więzieniu w kształcie kostki, którego pokoje przesuwały się zgodnie z jakąś zasadą. Może tu też taka istnieje? – powiedział wzruszając ramionami jednocześnie. Zaraz po tym wychodząc na korytarz z rifta. Noiro przykucnął i lekko palcem niezranionej ręki dotknął krople, które podejrzewał że mogą być krwią. Biegły one od okna, zatem może ktoś z zewnątrz próbował tutaj wejść? Albo wydostać się przez okno i coś go poszatkowało, ale zdążył powrócić do budynku. Jedno z dwojga, a może trzecia opcja. Jednak te ślady były za małe, jak również były nieregularne zatem pewnie ktoś się skaleczył.
- Proponuję iść w przeciwną stronę do tych śladów. Już raz na ciekawość nas złapał – powiedział kierując się w przeciwną stronę do śladów krwi. Być może to była kolejna pułapka, którą budynek na nich zostawił.

Americę zmroziło. Gapiła się przez chwilę w lustro z mocno bijącym sercem. Cofnęła się bliżej drzwi widząc, że pnącza są coraz bliżej. W głowie zaświtała jej jedna tylko myśl: Nie mogła dać się dotknąć. Jak walczyć z czymś czego normalnie nie mogła dostrzec? W jednej chwili naparła na drzwi. Swoją drogą zastanawiające było, że po za widziadłem w piwnicy nie spotkała, żywej duszy. A nie mogła wcale być pewna czy to był człowiek, czy tylko iluzja.
-"escabullirse*,teraz!"- pomyślała przejęta podnosząc się i z całej siły uderzając w drzwi. Musiała się stąd wynieść jak najprędzej. Czuła, że nie wytrzyma już dłużej sama. Jej psychika powoli była na wyczerpaniu. A dziewczynie wcale się to nie podobało.
-Muszę kogoś znaleźć.- poinformowała przestrzeń wokół siebie. Szczerze, bardzo przyjemnie było usłyszeć jakiś normalny dźwięk, nawet jeśli był to tylko jej drżący ze strachu głos.





***
* uciekać

W pobliżu ktoś tu był, Angel wyczuła tą osobę. Jednak na innym piętrze. Może winda to nie był taki zły pomysł? Chociaż… co jeśli ten budynek mógł ich po prostu zwodzić? Pokazał niejednokrotnie, że może ich oszukiwać na różne sposoby. Potrafi pokazać im coś co wygląda na pozór bezpiecznie, by zaraz zaatakowało. Potrafi wniknąć do riftu jak również do świata realnego, tworzyć własne przestrzenie. Nie problemem chyba by było móc nagiąć zmysł wykrywania Angel? Noiro jednak wolał, by ta opcja, ten czarny scenariusz się nie sprawdził, bo wtedy by wyszło na to że cały czas idą w pułapkę. Z drugiej strony był optymistyczny, czasem aż niemożliwie i liczył, żę kobieta mówi prawdę. Wszakże jednak nigdy nie powiedziała, że osoba którą widzi ma dobre zamiary. To przecież może być równie dobrze ktoś kto steruje tym budynkiem.
- Może. Istnieje taka szansa, w końcu to na pewno krew – powiedział wycierając dłonie o spodnie odruchowo. Nie planował tego ani smakować, ani tym bardziej tykać więcej niż trzeba. W telewizji mówili, że takie coś może doprowadzić do zarażenia się jakimś wirusem. A co jeśli osoba, która krwawiła była chora na coś i Noiro by się tym zaraził? Wyglądało na to, że musi on podjąć decyzję. Czuł się z tym nieco głupio, bo to on był zawsze tym kim dyrygowano i kto za kimś szedł, a teraz nagle miał pod swoimi skrzydłami kogoś – Myślę, że możemy zaryzykować. Jeśli to osoba, która jest tu uwięziona to pewnie jest ranna i trzeba jej pomóc. Jednak jeśli to krew tego… hotelu to pewnie ktoś dał to radę zranić i ściga, więc pewnie się natkniemy na sytuację gdzie bądź co bądź trzeba walczyć lub uciekać. Wiem, że brzmi to idiotycznie i sam jestem nieco przeciwny wizji pójścia tam, bo to może być kolejna pułapka ale to miejsce nam pokazało, że nawet coś potencjalnie bezpiecznego jak drzwi może być pułapką, więc pewnie korytarz bez krwi również takową mógłby być – złapał głębszy oddech po tym długim wywodzie, po czym… poszedł w prawo chociaż teraz był dużo bardziej ostrożny, a w duchu modlił się, by tylko nie sprawdziły się jego najgorsze przeczucia. Oczywiście kobiety miały okazję go powstrzymać, jednak czy to uczyniły? To już ich kwestia.

Drgnęła przerażona... i poleciała w lewo. Nie chciała już sprawdzać co tam jest. Nie była ciekawa, była spanikowana. Bycie bohaterką nie wspominało walki z duchami. Tylko złodziejami, potworami, może czasami mag któremu można strzaskać szczękę. Ale z tworami astralnymi, na które nie miała nic po prostu ją przerastało. Przerażona wiedziała jednak, że długo nie może uciekać. Głównie przez krótki korytarz. Zatrzymała się w końcu.
-"Nie mogę stchórzyć. Co o mnie pomyślą? Bohaterka która boi się realnych duchów... ale jednak tylko duchów. I będę walczyć!"- zawróciła zaraz lecąc w stronę gasnących świateł.
-TE ESTOY YENDO!!*- ryknęła z nową dozą odwagi zbliżając się. Już nie czuła strachu. Rozsadzał ją gniew, że byle duch próbuje ją nastraszyć. A to on powinien się bać jej! Miss Americi! Ona mu pokaże!

***

*idę po ciebie[/color]

Zwykle facet powinien się zachowywać męsko, podnosić morale owych niewiast które mu towarzyszyły. W tym wypadku jednak problematyczne okazało się, że przewodnikiem grupy okazał się dzieciak, który praktycznie całe życie był sam i na nikim nie polegał. Jedynie na dobroci ludzi, którzy czasem mu dali pracę w zamian za jedzenie, a teraz prowadził dwie praktycznie dorosłe kobiety przez hotel pełen strachu. Ślady krwi były dosyć nietypową alternatywą, zresztą jak do tej pory nie wyglądało by budynek naprawdę oszukiwał zmysł Angel. A może ona też jest wytworem tego miejsca? Cóż nie zdziwiłby się, gdyby to wszystko co działo się w tym miejscu było jedynie halucynacją, której doświadczył. Jednak ból ręki, był jak najbardziej prawdziwy. Nie mogła być to iluzja, chyba że oszukiwała wszelkie zmysły. W każdym razie bliżej temu co się tu dzieje do prawdy, niż do ułudy.
Chłopak tłumaczył sobie, że może ta zraniona osoba próbowała się opatrywać, dlatego te ślady są takie nierównomierne lub mogła też skakać. W każdym razie sądząc po odciskach palców z krwi to ten ktoś musi być naprawdę mocno ranny skoro łapie się ściany. Jeśli jest to człowiek to może się nawet teraz wykrwawiać na śmierć. Noiro nawet nie szturchał nogą owej kałuży krwi, która tam zasychała. Jedynie oczami wyobraźni widział postać ociekającą krwią, z przeciętą ręką wzdłuż. Hmmm, a może ta osoba się tu zatrzymała by odetchnąć i dlatego tak dużo tu krwi oraz ślad po ręce? Wydaje się to nawet prawdopodobne.
- Idzie w naszą stronę? Może ta dodatkowa osoba to ten, który był z panią? – spojrzał na reporterkę. Mógł to być tamten człowiek od którego została odcięta. Teraz pozostało podjąć decyzję co zrobić i pewnie to również należało do chłopaka – Dobra… czekamy na nich. W razie gdyby to były jakieś potwory, rodem z horroru to spróbuje nam otworzyć przejście i uciekamy jak najszybciej – powiedział, chociaż widać było że sam się trzęsie. Słowa mogły brzmieć odważnie, jednak dzieciak nie był żadnym herosem który na pierdnięcie kładzie armię czarnych charakterów. Był tylko w gruncie rzeczy dzieciakiem z supermocami. W każdym razie czekał i uważnie nasłuchiwał, a sekundy dłużyły mu się niemiłosiernie. Ręce miał gotowe, by jak najszybciej w razie niebezpieczeństwa otworzyć im przejście i tam wskoczyć.

Pokręciła głową rozglądając się. Kichnęła solidnie i rozejrzała się. Ale tym razem nie krzyczała, ani nie próbowała się miotać. Tym razem planowała myśleć. Coś tu było na rzeczy i dziewczyna pragnęła się dowiedzieć co to takiego. Zamrugała kilka razy.
- To wszystko... czyżbyś próbował opowiedzieć mi jakąś... historia?*- spytała podłogę i ściany. Nie wie czemu, ale może właśnie to chciał osiągnąć twór? Może pragnął zrozumienia, by móc odejść w zaświaty.
- Quemando?** Byłeś dzieckiem? A może wieloma?- zastanawiała się na głos nie wiedząc za bardzo do czego dokładnie mówi. Ale zdawało jej się, że ktokolwiek to był słyszy ją. A America chciała się dowiedzieć, czemu ciągle ląduje w takich miejscach. Chciała wrócić do siebie. I załagodzić problem, tak by wszyscy byli szczęśliwi. Chyba powoli zaczynała rozumieć co to oznacza bycie bohaterem. Powoli, ale ciągle starała się pojmować to coraz lepiej.
-Él te hace daño?***- spytała, ale zaraz zrozumiała, że ten może tego nie rozumieć. Cholera wie, czy duchy ogarniają coś takiego jak języki- ***Ktoś cię skrzywdził?- spytała po angielsku. Bo przecież tu ludzie po takiemu mówią.


//
* historię
** spłonął- w zamyśle spłonąłeś

- Trochę pozytywności. Może nic mu nie jest, w końcu nam też do tej pory nic poważnego się nie stało – powiedział by nieco podbudować morale w tej drużynie, chociaż z drugiej strony skłamał. Przecież jego już to coś w rękę zraniło, z drugiej strony nieco było to w sprzeczności z tym co mieli przed sobą, czyli śladami krwi, których troszkę było. Dlaczego jednak kobieta dawała wrażenie, jakby nie chciała by ten osobnik się tutaj znalazł? Czyżby miałby ją czym obciążyć? Zarzucić jej, że to był jej pomysł by tu wejść i to przez nią? Angel natomiast musiała być wyczerpana używaniem swoich talentów, w sumie Noiro też z czasem się męczył otwierając rifty, ale by osiągnął taki stan musiałby ich otworzyć naprawdę sporo lub zużyć dostatecznie dużo mocy wewnątrz nich. W każdym razie podszedł do niej i wziął ją pod ramię – Odpocznij sobie. Na razie nie korzystaj z tego, tylko w ostateczności – powiedział. Lepiej, żeby to on był zmęczony i ledwo żywy niż ona, w końcu dzieciak bądź co bądź był dobrą osobą. Nieco tchórzliwą, ale jednak był dobrym człowiekiem i wolał by to jemu coś się stało niż komuś innemu – Może to jakieś istoty ponadwymiarowe? Chodźmy im na spotkanie, to mogą być równie dobrze też jacyś inni uwięzieni ludzie w tym miejscu, a jak się zbierze nas grupka to o wiele łatwiej będzie opracować jakiś plan – liczył na to, bo Noiro nie był od planowania. On nie był urodzonym liderem, wolał wykonywać rozkazy niż je wydawać. Jeśli Angel się zgodziła to spojrzał na reporterkę – Niech Pani ją podtrzyma, ja będę szedł troszkę z przodu i w razie czego do was przybiegnę – powiedział oczekując, że tamta się zajmie Angel, a tymczasem on będzie mógł iść nieco na przodzie, jednak nie oddalał się za bardzo by nie zostali rozdzieleni w jakiś felerny sposób. Miał raczej odległość maksymalnie do 10 metrów.

Miss America zwykle nie wierzyła w takie rzeczy. Nie obawiała się duchów, straszydeł i śmiała się z ekranowego Drakuli szczerzącego ostre kły z ekranu i wgryzającego się w gardło wcale nie takiej niewinnej kobietki, jaką ta chciałaby być.
Niemniej, teraz gdy była pewna, że zdołała jakoś skontaktować się z bytem po za astralnym (czy jak tam to się powinno nazywać) nie zamierzała ignorować nawet takiego znaku.
- A więc tu!- ucieszyła się podchodząc tam gdzie nawiało kupkę popiołów. Cóż, America była tym typem osoby, która najpierw robi potem myśli. Z łatwością wbiła pięść w ścianę gotowa stworzyć swe własne drzwi do tamtego eterycznego świata by poznać prawdę i przekonać się jaka mroczna, i straszna historia kryje się za ośmiornicą z którą wojowała, płaczącym dzieckiem, pożarem i wszystkim innym.

- Hmmm nie. To moje pierwsz… a nie kiedyś faktycznie przywoływałem duchy, ale tylko raz mi się trafiła ta moc. No, a poza tym to ja podróżuje przez wymiary – podrapał się po głowie i zaczął się zastanawiać czy sam nie mógłby zostać skalsyfikowany jako ta istota, chociaż… nie był nad żadnym wymiarem, a tylko sobie przez nie przechodził – Ale wydaje mi się, że w razie czego damy radę się bronić jeśli tylko wrzuci się to coś do Riftu to nasze szanse wzrosną kilkukrotnie – powiedział, chociaż niezbyt mu się śpieszyło do walki. Wolał tego uniknąć i nie angażować się w konfrontację jeśli nie będzie to absolutnie konieczne.
Natomiast Angel potwierdziła, że też jest trochę nadnaturalna. Cóż może reporterka poczuje się trochę lepiej teraz, a sama Angel może odpocząć. Chłopak był troszkę dalej od swoich towarzyszek, jednak nadal słychać było głos kobiety.
- Eee nie. Wcześniej nie słyszałem za dużo, jedynie pogłoski a tak to przyszedłem za wami jak zobaczyłem, że się skradacie – powiedział bez zbędnego ściemniania chłopak. O tym miejscu może i słyszał pogłoski, jednak nie do końca im wierzył bo wszystko mogło być nieco przerysowaną wersją. Teraz wiedział, że nawet one nie muszą być prawdziwe bo w tym miejscu dzieje się wszystko.
Noiro lekko poniuchał, jednak nie czuł tu żadnego dymu. Obejrzał się natomiast w stronę reporterki czy przypadkiem podłoga u nich nie zaczęła się palić lub chociażby któryś z elementów stroju obu pań – Nie. Nic nie czuję, jedynie jakby to miejsce miało zgnić. Wilgoć, brak cyrkulacji powietrza i takie tam. Jak w domach biedniejszej dzielnicy – powiedział i podszedł do kobiet bliżej i znowu wykorzystał zmysł węchu. Może był dalej i dlatego nie czuł wtedy? W każdym razie jeszcze z ciekawości otworzył Rift i tam sprawdził lekko wychylając się czy przypadkiem coś się nie pali.

Dziewczyna oglądała w napięciu. Na wystrój nie zwróciła uwagi, zrozumiała, że ta pokrzywdzona istota stara się przekazać mu tą historię. Mimo świadomości, że nic już nie da rady zmienić, bo to już było Americę wręcz nosiło bo spróbować uratować kobietę. Wiedziała, że cokolwiek tam się działo miało największy wpływ z tym co dzieje się z nią teraz.
- Nie!- krzyknęła wyciągając rękę przed siebie. Niestety obraz znikł. Miss America schowała dłoń i poczuła gorzką pigułkę żalu. Znów zbliżyła się tylko trochę. Może jak spróbuje dalej nawiązywać kontakt uda się dowiedzieć więcej.
- I ty... jesteś tą kobietą tak?- starała się mówić po angielsku i wychodziło jej to całkiem sprawnie.
- Ale czemu wszystko jest spalone? Czemu tamten mężczyzna zginął?- spytała z masą pytań a z brakiem odpowiedzi. Liczyła na to, że duch okaże się na tyle rozmowny by wszystko wyjaśnić. Albo chociaż trochę... chociaż tyle by mogła to pojąć. America mimo wszystko nie należała do najbystrzejszych i zbyt wiele zagadek ją po prostu irytowało. To nie był jej sposób działania. Ona lubi jak jest czysto, kawa na ławie i można się w spokoju naparzać.

Jak tylko ogień się pojawił i czuć było więcej dymu Noiro zamknął przejście. Nie było sensu wpuszczać go tu więcej, ale skoro Angel poczuła tamten dym… to znaczy, że wymiary które otwiera są w pewnym rodzaju astralne albo duchowe. Nie znał między tym różnicy, ale to brzmi bardziej naukowo. Można rzec, że używanie ich może się okazać zgubne gdyż w środku hotel pewnie też mógłby kontrolować to jakie moce Noiro by posiadał lub jak miałyby działać. Może nawet by się przypadkowo usmażył swoim własnym promieniem laserowym? W najbliższym czasie nie planował tego sprawdzać, a tymczasem próbował odkaszlnąć to co dostało mu się do płuc czyli dym. Wychodziło na to, że muszą teraz iść bez wsparcia chłopaka. Jak zwykli ludzie.
- A czy w tym budynku grasował jakiś seryjny morderca? – zapytał, chociaż pewnie odpowiedź będzie twierdząca i nie jeden. Skoro budynek odtwarza to co się w nim stało, to być może odtwarza to w odpowiednim miejscu – Która część budynku wtedy spłonęła? Może damy radę ocenić mniej więcej gdzie jesteśmy – powiedział chłopak. Taka informacja mimo, że nieprecyzyjna to może się przydać – Może ten budynek pokazuje nam w miejscach, gdzie coś się stało dokładnie te wydarzenia? Chociaż… wątpię by wysysająca krew klamka kiedyś się zdarzyła – powiedział dotykając się lekko w zranioną dłoń. Wynikało z tego, że mimo wszystko i tak będą musieli iść dalej. Może budynek chciał, aby poznali jego historię?
- Ano może nam Pani też opowiedzieć coś więcej? Może dzięki znajomości historii będziemy mogli uniknąć niektórych pułapek - zaproponował chłopak.

//Wiem <3//

Cóż, skoro wcześniej wiatr i popiół nie poprowadziły jej na zagładę, to zasmucona nastolatka stwierdziła, że warto zaryzykować i teraz. Ruszyła za wiatrem mając nadzieje, że będąc miłym nie wpakuje się w jakieś podłe świństwo. Chciała wiedzieć więcej i wcale nie zależało jej by dowiadywać się skąd wziął się tajemniczy wiatr. To nie było potrzebne jej do szczęścia.
Szczerze współczuła kobiecie z wizji, pewnie musiało to być jakieś straszne nieporozumienie które doprowadziło do tragedii. Nie mogła przecież specjalnie zranić kogoś kogo kochała prawda? A może właśnie odtrąciła niekochanego już kochanka i ten się zemścił mordując ją i podpalając hotel?
Różne wizualizacje kręciły jej się w głowie idąc za tropem opadłego popiołu.

Korytarz jak również tamte drzwi, które wtedy wyssały część sił Noira były podejrzane. Jednak z drugiej strony, jeśli mieliby wejść do riftu, czyli w jeden wielki ogień a zawrócić i trafić do punktu wyjściowego to chyba lepiej zaryzykować. Chociaż być może tamto miejsce również zostałoby jakoś odcięte przez budynek, które ewidentnie chce ich przeprowadzić przez wszystkie atrakcje. Praktycznie jak w domu strachu, tylko że nie wydawało się to chłopakowi ani tym bardziej kobietom ani trochę zabawne, ale przerażające.
Jeśli w hotelu nie było żadnego seryjnego mordercy, to jeśli Noiro miał rację ze swoją tezą to nikt nie powinien na nich czyhać, a najpewniej staną się obiektem ataku przedmiotów nie-do-końca martwych. Chociaż może faktycznie był tu naprawdę dobry morderca, który pozorował wszystko jako wypadek. Rodem z opowieści o Sherlocku zagadka pewnie zostałaby dopiero rozwiązana przez detektywa. Tyle, że w towarzystwie obecnym chłopak raczej nie widział takiegoż osobnika.
- Szkoda, że wcześniej o tym nie pomyśleliśmy – w sumie jakby o tym wiedzieli, kiedy spotkali reporterkę to pewnie dałoby radę tam wrócić. Niestety jest to tak zwana musztarda po obiedzie i już nic się z tym nie zrobi, z czego chłopak zdawał sobie sprawę. Ale liczył z drugiej strony na to, że kobieta pamięta chociaż część z rzeczy jakie znalazły się na tamtych kartkach czy innym nośniku jaki miała.
- Masz rację. Byli policjanci i dlatego trzeba było się przekradać. Pewnie wewnątrz oni też są, znaczy chyba przybyli tu po coś więc pewnie są w hotelu i tym wymiarze z którego przyszliśmy. Jeśli ich spotkamy to najpewniej będzie znaczyło, że jesteśmy w domu – pociągnął dalej chłopak chociaż Angel miała tutaj punkt. Co się z nimi stało? Też zostali rozesłani? – A co jeśli… a co jeśli hotel tylko zajmuje się pojedynczymi jednostkami, które łatwo wyłapać? No bo policjanci grupowo powinni dać sobie radę i o wiele trudniej jest ich przestraszyć, plus myślą wtedy trzeźwiej – wyprowadził swoją tezę Noiro.
- Też prawda. Może po prostu chce byśmy rozwiązali jakąś sprawę albo pozbyli się jakiegoś problemu? Jak sama mówisz, pozostał tu może jakiś negatywny ładunek emocjonalny, który tworzy to co widzimy. Może budynek zyskał własną świadomość przez to i dąży do zrównoważenia tego? Albo zadośćuczynienia? Nie wiem, nie jestem ekspertem w tych sprawach, jestem tylko dzieciakiem mieszkającym na ulicy – wzruszył ramionami. A następnie poddał analizie kwestie wypowiedziane przez reporterkę. Faktycznie budynek mógł mieć jakiś ładunek emocjonalny, zwłaszcza że Carlston postawił go dla ukochanej osoby, dla żony. Wszystko zaczęło się w momencie, kiedy hotel został przekazany komuś spoza tej rodziny. Czy możliwe jest to, aby chciał wrócić w ręce prawowitego właściciela?
- Coś w tym jest – po chwili spojrzał na Angel i zadał jej pytanie – Czy kiedykolwiek zdarzyło Ci się, że ktoś żywy miał silny związek z przedmiotem martwym na tyle mocny, że mogło to wywołać jakieś zjawiska nadprzyrodzone? Chociaż z drugiej strony wygląda to jak w bajkach, że na hotel został rzucony urok albo klątwa. W każdym razie myślę, że gdyby rodzina Carlston odzyskała ten budynek to może problem by się sam rozwiązał. Co o tym sądzicie? – spojrzał potem po obu kobietach, a sam odszedł troszkę dalej rozglądając się uważnie po korytarzu czy nic go przypadkiem tam nie zaatakuje. Już klamka go chciała dorwać, to i na ściany trzeba uważać – A swoją drogą… czy ten hotel nie stoi na jakiejś ziemi świętej czegoś tam?

Zagadka mozolnie układała się w całość, ale America nie należała do rubryczki o nazwie "geniusze". Preferowała pięść nad rozmowę, co pokazała wcześniej, dlatego potrzebowała więcej informacji by sprawnie połączyć wszystko w całość.
Może była to jakaś smutna i okropna historia?
Swoją drogą wizje przypominały jej programy mówiące o powstaniu telewizji, która kiedyś (o zgrozo!) była czarno-biała i tak samo bez dźwięku. Tak bardzo teraz kojarzyło jej się z telenowelą, gdyby nie cale zajście.
- Ta kobieta była całkiem bastante*- sama nie mogła stwierdzić na ile było w tym prawdy. Możliwe, że bardziej do komplementu popychała ją chęć sprawienia nieszczęśliwemu duchowi choć odrobiny lekkiej radości.
A więc najpierw historia, potem zajmiemy się oknami. Ruszyła za pyłem.
- Opowiedz mi więcej.- poprosiła.


*ładna

Czyli nie trafił, miejsce na którym hotel jest zbudowany to nie święta ziemia czy jakiś cmentarz, także teoria rodem z horrorów została pogrzebana raz a dobrze. Chociaż może jakiś jest tylko nikt tego nie udokumentował. Aktualnym właścicielem jest Adam Carlston, imiennik osoby która postawiła ten hotel. Może to też ma jakiś związek z tym, że coś się tu dzieje? Gdyby hipotetycznie hotel był świadomy, to mógłby poczuć nostalgię i chęć powrotu dawnego właściciela właśnie z tegoż powodu.
- Przeczucie? No czasami zdarza mi się w niektórych miejscach na ulicy odczuwać jakieś takie dziwne uczucie, poza tym że często tam niezbyt przyjemnie pachnie. Potem zwykle bezdomni mi mówią, że gdzieś ktoś zmarł, chociaż nigdy nie sądziłem że to przeżywanie uczuć tej osoby – podrapał się po podbródku jakby to rozważając. Czy jeśli poszedłby na plac zabaw to uczucie tej zabawy i chęć wejścia na huśtawkę też jest tego typu zjawiskiem? Czym za to były te nawiedzenia cykliczne? Cykliczność to zwykle coś co zdarza się w regularnym odstępie czasowym jak pory roku, czyli duchy też mogą się pojawiać raz na jakiś czas? – Nawiedzenia cykliczne? A co jeśli w hotelu działa jakiś cykl… chociaż to chyba byłoby związane z duchami, a nie tworzeniem wielowymiarowego hotelu.
Spojrzał na Angel, a w jego oczach widać było troskę. Nie do końca podobała mu się ta koncepcja, bo przecież dziewczyna sama stwierdziła wcześniej, że to ją męczy. Jednak widocznie poczuła się na tyle lepiej, że chciała to zaproponować i pomóc, a sam chłopak tak naprawdę był teraz mało przydatny – Dobrze, ale jak coś się będzie działo to masz od razu przestać – powiedział, podszedł do niej i położył pokrzepiająco rękę na jej ramieniu, miło się uśmiechając, a następnie czekał na efekty pracy medium. Swoją drogą sam był też ciekawy czy on coś może wyczuć? Skoro umiał otwierać rifty to chciał sprawdzić, czy jeśli dostatecznie się skupi to czy będzie w stanie dostrzec te zmiany wymiarowe? Może hotel robi dokładnie to samo co Noiro i pozostawia po tym jakieś ślady?
Pierwszy raz robił coś takiego, nigdy wcześniej nie medytował albo nie wprowadzał się w taki stan. Nawet nie wiedział czy będzie to możliwe. Zawsze instynktownie otwierał te dziury przecież.

Szła dalej. Zauważając kątem oka scenę przystanęła przyglądając się. Obserwowała dwójkę kłócących się ludzi i okropnie żałowała, że w tym filmie nie ma napisów. Bardzo by się przydały. Starała się rozszyfrować coś z ruchu warg, ale nie szło to ani trochę.
Czując chłód rozejrzała się, a widząc rękę zaraz odskoczyła w jeden bok unosząc pięści. Ale widząc, że to widocznie skrzywdzona starsza kobieta zrobiło jej się przykro.
Znów towarzyszyła jej ta bezsilność, nie mogła nic poradzić na to co widziała.
- Tak mi przykro...- wyszeptała chcąc ją jakoś wesprzeć. Wątpiła jednak by to jej się udało. Nagle scena skończyła się i pojawił się ten dziwny błysk energii, który swoją drogą bardziej ją zaniepokoił jak ucieszył. Co się właśnie stało? Dlaczego tak nagle?
Jej serce waliło jak oszalałe. Znów poczuła się jak królik, który zamiast do swej norki wszedł do gęby żarłocznego węża.