Hotel Kamelia

First topic message reminder :

Budynek znajduje się na Manhattanie i powstał niemalże sto lat temu, lecz od tego czasu wiele razy był przebudowywany i odnawiany - po części w celu wprowadzania coraz to nowszych udogodnień i modyfikacji, ale i z powodu serii nieszczęśliwych wypadków, między innymi dwóch pożarów oraz licznych zalań. Za każdym razem podnosił się na nogi i działał dalej, przyciągając sporą liczbę gości. Przez długi czas należał do jednej rodziny - Carlstonów - lecz w latach osiemdziesiątych ówczesna głowa rodziny zmuszona była go sprzedać; przez następne trzydzieści lat hotel często zmieniał właścicieli, aż wreszcie w czerwcu roku dwa tysiące trzynastego powrócił do Adama Carlstona, który potężnie się zadłużył, aby móc go odzyskać.

Budowla zawiera dwanaście poziomów, a dokładniej piwnicę, parter oraz dziesięć pięter ponad nimi. Pokoje mieszkalne zaczynają się od pierwszego piętra i prezentują różne standardy, zaczynając po prostu od eleganckich sypialni z własnymi łazienkami, kończąc zaś na umieszczonych wyżej apartamentach. Hotel posiada również sale użytkowe, między innymi sporą restaurację, salę kinową, siłownię oraz basen - po części wewnętrzny, lecz z jednej strony wychodzący na zewnątrz, odgrodzony od reszty świata z trzech stron poszczególnymi segmentami budynku, z ostatniej natomiast ogrodem.

Liczne incydenty doprowadziły do tego, iż hotel wyrobił sobie opinię nawiedzonego. Wbrew pozorom nie odstraszyło to gości, którzy tym bardziej chcą w nim nocować, aby na własne oczy przekonać się czy w budowli rzeczywiście mają miejsce jakieś nietypowe zjawiska. Część klientów donosi o różnych osobistych doświadczeniach, inni z kolei twierdzą, że hotel jest co prawda piękny, ale niestety kompletnie pozbawiony duchów.

Angel była skołowana, gdy nie dostrzegła nikogo w pobliżu. Wycofała Sengila i wyprostowała się rozglądając się naprawdę zdezorientowana. Coś się działo nie tak i musiała przyznać, że bardzo jej się to nie podobało. Duch próbował coś wyczuć, ale nie sądziła, że coś zrobi z tym.
- Tak. - Powiedziała, co było tylko częścią prawdy. Ciekawy był Sengil, ale Angel wolałaby zostać na zewnątrz. Dziewczę zaczęło powoli krążyć po korytarzy przypatrując się ścianom. Chciała coś wyczuć lub dostrzec ducha, ale nie żywiła zbyt wielkiej nadziei na cokolwiek. Gdy usłyszała głos chłopaka, to zdziwiona zaraz spojrzała na to co robi. Zamarła widząc szczelinę w przestrzeni i jak ten znika sobie w niej. To wyjaśniało dlaczego widziała jego duszę, a nie widziała jego ciała. Obserwowała jego poczynania ciekawa tego co robi. W momencie, gdy wyciągnął kieliszek i próbował go zbliżyć do okna spojrzy trochę przestraszona na niego.
- To nie jest coś normalnego. Jesteśmy sami. Hotel jest pusty. - Powiedziała do niego nie chcąc za bardzo tłumaczyć, że jest medium i że widzi ludzi. Chciała jednak, aby zachował odrobinę ostrożności. Odsunęła się o krok obserwując okno. Jeśli cokolwiek wyskoczy, to spróbuje krzyknąć, ale możliwe, że nic tak naprawdę się nie stanie.

America na początku sumiennie wykonywała swą pracę sumiennie, zaglądała wszędzie i przyglądała się każdemu szukając podejrzanych, ale coraz szybciej w jej prace wkradło się zniechęcenie. Jak oni robią to w tych filmach, że tak szybko znajdują ślady? Żmudne przeszukiwanie pokoi było naprawdę nudne, gapienie się na ludzi nie wiele ciekawsze.
Jakiś dziwny cień włączył znudzoną początkującą bohaterkę na obroty. O ile normalna osoba by się zastanowiła czy warto, tak samo America już pędziła w stronę gdzie ten znikł. Natychmiast się rozglądała szukając gdzie podziało się to dziwne stworzenie.

Noiro był zdumiony tym jak bardzo obie rzeczywistości się różniły między sobą. Takie szczegóły jak brak drzwi, rzeźba na stoliku czy chociażby brak tej czarnej rzeczy za oknem. Wprawdzie Rift od rzeczywistości zazwyczaj różnił się paroma szczegółami, ale nie tak diametralnymi. Inne były loga firm, aczkolwiek nigdy nie brakowało tak istotnego elementu jak drzwi czy chociażby okna. Tutaj działo się coś dziwnego i to tylko podbudowało jego narastającą ciekawość. Zresztą dziewczę również znalazło się w tej sytuacji z czystej ciekawości, a więc pewnie gdyby widziała to co on również by się zaciekawiła. Chociaż skoro tam była kamera, to znaczy że w domyślnym świecie również powinna być. Noiro miał pewne przypuszczenia, ale nie mógł ich jeszcze potwierdzić. Kiedy przyłożył kieliszek do ciemności obejrzał go dokładnie. Była trochę jak dym z komina, który brudzi sadzą. Czerwoną sadzą podobną do… wina? Może krwi, chociaż równie dobrze mógł to być sok wiśniowy. W każdym razie nie miał zamiaru tego próbować, ani tym bardziej dotykać.
- Skąd wiesz, że jest pusty? Aaaa no tak. Przecież wyprowadzali tych ludzi wtedy na zewnątrz, ale czekaj. Skoro weszła tu tamta dwójka to pewnie ktoś jest w hotelu – w sumie schował kieliszek i począł iść ku rzeźbie. Na początku chciał jej dotknąć by przekonać się czy nie jest to jakiegoś rodzaju iluzja i czy pod wpływem dotyku nie poczuje chociażby liści tej rośliny – Wiesz wydaje mi się, że może tu działać jakaś iluzja czy coś takiego. Sam umiem podobną rzecz skonstruować jeśli akurat będzie dobra pora i mi się poszczęści – a raczej jeśli jego moc akurat stwierdzi, że iluzję dostanie. Jednak jeśli wyczuł pod palcami rzeźbę to postanowił spróbować czegoś innego. Znowu otworzył rift i wyciągnął rękę w stronę Angel – Chodź. Mam pomysł – po czym jak za nim poszła to wprowadził ją do środka i podszedł do drzwi do szatni i spróbował je otworzyć. Tak naprawdę nie było co się kryć ze swoją mocą, bo to była sytuacja kryzysowa. Zresztą kto by Angel uwierzył jeśli by opowiedziała, że widziała chłopaka który robi dziury w rzeczywistości i włazi do nich?

Angel już wcześniej miała ochotę mu nie pozwolić na zabawę z czarnym czymś, ale się powstrzymała. Coś było tak bardzo nie tak, że budziła się w niej panika. Spokojnie, powoli. Próbował ją nieco uspokoić próbując odwrócić uwagę od okna. Angel rozglądała się pod jego wpływem po korytarzu, jakby miała znaleźć tam coś ciekawego, ale kątem oka obserwowała okno.
- Nie rób tak.. jeśli możesz. - Musiała go o to poprosić, bo zaczęła się bać, że coś tam naprawdę może być. Spoglądała trochę przestraszona na chłopaka przy mroku. Kobieta próbowała się uspokoić, ale dopiero, gdy Noiro schował kieliszek odetchnęła z ulgą.
- Jestem medium. Widzę dusze wszystkich ludzi, więc mogę zobaczyć przez ścianę czy ktoś nie jest za rogiem. Gdy patrzyłam chwilę temu, to cały hotel był pusty, a jak byliśmy jeszcze przy basenie, to było mnóstwo ludzi na parterze. - Gdy tamten zaczął snuć przypuszczenia stwierdziła, że mu wyjaśni, bo ciężko byłoby mu to inaczej wytłumaczyć. Angel obserwowała jego poczynania, ale nie bardzo rozumiała dlaczego chciał dotknąć rzeźbę. Z resztą może coś zobaczył. Sengil. Duch doskonale wiedział o co chodzi i zaraz ponownie na nią naparł. Kobieta zamrugała oczami i rozejrzała się w poszukiwaniu innych dusz niż ich dwoje. Zerkała jednak momentami na Noiro, a gdy ten wyciągnął do niej dłoń, to zaraz ją złapała i weszła za nim do środka. Dziewczę będzie podążało za Noiro, ale ciekawa będzie, czy wyczuje coś nowego ona lub Sengil. Wolała być jednak przede wszystkim blisko Noiro, bo przecież to on umiał otwierać wyrwy, a ona nie.

Wrócić do nudnego patrolowania korytarzy? Kiedy właśnie trafiła na jakiś interesujący trop? Z resztą, była bohaterką! I miała super zdolności. Nie musi się obawiać jakiegoś człowieka. Fakt, że to nie musi być człowiek zignorowała i wepchnęła ją w najdalszy kraniec swojego zwątpienia. Zadowolona, podleciała zaraz do drzwi i z całej siły uderzyła w nie. Nie musiała łapać by wiedzieć że są zamknięte. Z jej siłą bez problemu powinna wyważyć drzwi. Powinna.

Raczej nie miał zamiaru dalej się bawić tym czymś co jest w oknie, nawet Angel nie musiała go o to prosić. Nic interesującego tam nie było, tylko bród osadzał się na naczyniu. Może to jakiś rodzaj smogu albo dymu? Słoika nie miał by zamknąć część tego, a to mogłoby nawet śmiesznie wyglądać i całkiem sporo psikusów można wyciąć z barwiącym na czerwono dymem.
- Medium? – spytał Noiro, w sumie w telewizji kiedyś widział jak jacyś ludzie pomagali przy śledztwach rzekomo komunikując się ze zmarłymi. Niby jakieś sprawy dawało się rozwiązać i może faktycznie duchy istniały, ale Noiro nie miał jeszcze okazji z żadnym gadać albo go widzieć… znaczy chyba nie powinien widzieć, skoro duchy chyba powinny być niewidzialne? Niematerialne? No w każdym razie niedostrzegalne przez zwykłego śmiertelnika jak on – Może Twoja moc się zepsuła? Z moją czasami to się dzieje – rzucił, jeśli faktycznie miała moc to może tak jak jego magia mogła się zepsuć. Zepsuć oczywiście miał na myśli to, że nie działała tak jak chciał, a głównie chodziło o tą losowość mocy nad którą nie panował.
- Hmm dobra ta iluzja, jeśli ktoś oszukuje mój zmysł wzroku, dotyku to z chęcią bym go poznał… o ile jest pokojowo nastawiony, a skoro umie oszukiwać zmysły to pewnie medium też da radę oszukać. Może dlatego nic nie widzisz? – raczej nie miałby ochoty bić się z kimś taki, zwłaszcza że pewnie mógłby wywołać iluzję bólu, którą pewnie by chłopak poczuł. W końcu jeśli oszuka się zmysł to mózg może teoretycznie po nerwach przeprowadzić impuls, który rozkaże go odczuwać, a jeśli tego będzie za wiele to pewnie mogą nawet doznać uszkodzenia nerwy jak i same tkanki. Ale nie był biologiem, nie do końca wiedział jak to działa, jedynie słyszał teorie amerykańskich naukowców ale ile w tym prawdy? Chyba coś mogło być, w końcu to amerykańscy naukowcy. Jedno było pewne, ktoś kto teraz bawił się ich kosztem faktycznie był dosyć potężny.
Wraz z Angel weszli do riftu. Fakt faktem, za dużo tu nie zrobią bo mają zawsze ten limit czasowy kilku minut więc nawet jakby Noiro się zgubił to Angel zostanie z niego wydalona. Oczywiście chłopak nie mógł przewidzieć tego co się stało dalej, czyli tego że zostali wciągnięci. Wydał z siebie wtedy pisk przestraszonego dzieciaka. Dopiero nieco zaczął się uspokajać kiedy okazało się… że tutaj jest zgaszone światło. Wyciągnął komórkę i użył wyświetlacza jako prowizorycznej latarki by mieć trochę światła, oczywiście jeśli nie dawało to dużo światła to musiał szukać po omacku. Wewnątrz było strasznie chłodno, dlatego wyciągnął też koc i owinął siebie i Angel nim.

Angel przestraszyła się, gdy coś wciągnęło ich do środka. Zasłoniła ręką usta, gdy tylko stanęła w gęstej ciemności. Sengiiil! Przez parę minut stała próbując się uspokoić i wyczuć coś. Duch wytężał swoje siły, ale jego możliwości były zbyt ograniczone, aby mógł coś zrobić sensownego. Błysk wyświetlacza nieco zmobilizował Angel do działania. Jeśli jego komórka do na tyle światła, aby móc podejść do ścian i poszukać włącznika, to zaraz się tam uda i spróbuje go wcisnąć. Jeżeli jego telefon nie da rady, to i tak podejdzie, ale po omacku.
- To normalne w Twoich...portalach? - Zapyta go po chwili mając na myśli ten dziwny mrok. Angel mogła się domyślać, ale wolała zapytać. Z resztą w tej ciszy też wolała coś mówić, niż siedzieć cicho. Ona jeszcze miała głos w głowie, ale ten siedział bardzo cicho, czemu się z resztą nie dziwiła. Nie chciała mu przeszkadzać, bo wiedziała, że duch robi co w swojej mocy.
Kiedy Noiro podszedł do niej z kocem delikatnie się do niego uśmiechnęła, ale zaraz podziękowała odsuwając go od siebie. Chwila stania na zimnie naprawdę niczego jej nie powinna zrobić. Stanie w kocu w ciemnym pokoju, w innym świecie, z obcym również nie było najprzyjemniejszą z wizji. Priorytetem dla niej stało się w tej chwili po prostu wymacanie światła.

Nie zamierzała się rozwodzić nad wywalonymi drzwiami. Rozejrzała się po pomieszczeniu, niestety nie jej gust, więc tylko wzruszyła ramionami, na chwilę lądując na ziemi by nie szorować głową o sufit.
Na okna jeszcze nie zwróciła uwagi, skoro zamknięte i nie możliwa zdawała się nimi ucieczka i zamaszyście pociągnęła (lub popchnęła, w zależności jak się otwierały) za drzwi do łazienki. Od razu tam zajrzała gotowa walnąć każdego intruza, który zamierzałby się na nią rzucić.

- Eeee nie. Zazwyczaj nic takiego się nie dzieje – w sumie był ciekaw co poszło nie tak, a raczej kto bawił się jego riftami. Szkoda tylko, że Angel odmówiła wejścia pod koc bo zimno było naprawdę nieprzyjemne, a on chciał być tylko miły. Nie miał niczego złego na myśli, ani tym bardziej złych intencji. Chciał tylko żeby nie marzła, ale jeśli nie chciała to nie będzie jej przymuszał. Faktycznie w tych ciemnościach lepiej sprawdziłaby się aplikacja, ale na szukanie przełącznika chyba lepiej używać ekranu. Nie wiadomo kiedy dodatkowe kreski baterii się mogą przydać, a latarka bardzo szybko je opróżniała. Noiro chodził z tym kocem i szukał, aż w końcu znalazł przełącznik.
Rozejrzał się po pomieszczeniu, kiedy zapaliło się światło. Było tu coś dziwnego, gdyż zupełnie inaczej wyglądał ten pokój. Nie miał ani drzwi, ani okien, ani nawet mebli. Czyżby ten ktoś wszedł tu za nimi i wpływał na ich zmysły dalej? – Dobra, to jest już dziwne. Zwykle meble nie znikają w Riftach – rozejrzał się uważnie i wrócił wzrokiem do Angel. W sumie było mu jej szkoda, więc po prostu podszedł do niej i zarzucił na nich koc – Wygląda na to, że drzwi tu również nie ma. Za jakieś może 2 minuty powinno nas wywalić do świata rzeczywistego – w sumie stracił trochę poczucia czasu, więc nie wiedział ile dokładnie szukał tego przełącznika. Wiedział natomiast, że czas się prędzej czy później skończy i wrzuci go do realnego świata prędzej czy później.
- Rany jak ta żarówka irytuje. Może się zepsuła, albo sieć jest przeciążona. Źle wyglądasz i pewnie Ci jest zimno- czemu to światło wariowało? Kto normalny bawi się w takim miejscu światłem? W każdym razie Angel nie wyglądała najlepiej, zresztą chłopak też się niepokoił, ale troszkę dziwnych rzeczy w Riftach widział i nieco mógł się uodpornić na dziwactwa.

Angel nie chciała teraz wchodzić pod koc, gdyż czuła, że krępuje trochę swoje ruchy. Uważała też, że raczej wytrzyma w tym chłodzie, aczkolwiek w tej kwestii nieco się przeliczyła. Sengil... Duch naparł na myśli dziewczyny, a świat poszarzał, gdy dziewczę uruchomiło swój wzrok. Próbował dostrzec ile mógł w tym dziwnym pomieszczeniu, a Angel ruszyła przy ścianie obmacując ją dokładnie. Miała nadzieję, że te drzwi są gdzieś, tylko przez to migające światło nic nie widzi. Najgorsze było jednak to, iż chciała się jak najszybciej stąd wydostać. Niepokój sprawiał, że zaczynała panikować, więc szybciej krążyła po pokoju próbując się skupić na wyjściu. Słowa Noiro sprawiły jednak, że ta zatrzymała się i spojrzała na niego. Jej ślepia zdradzały lęk, co potwierdzały dziwne objawy, które powodował mrok. Na jego słowa wzruszyła delikatnie ramionami i czekała na wyrzucenie z riftu, o którym wspomniał chłopak.

Miss America krzyknęła, czego zaraz pożałowała kaszląc i się krztusząc. Nie za bardzo miała czas popodziwiać zmiany powstałe w pomieszczeniu zajęta walką z żywiołem. Zasłoniła twarz rękawem bluzy kaszląc w niego i rozpaczliwie próbując ustalić gdzie znajdują się wyważone drzwi, dlatego też dziewczyna nie spodziewała się, że nagle podłoga zdecyduje się jednak pod nią załamać ciskając przerażoną kosmitkę w dół ciemnej piwnicy. Upadła na czworaka, czując ból w dłoniach i kolanach, jednak nie miała na nich nawet zadrapania. America zaczęła znów kasłać starając odzyskać oddech. Zamrugała załzawionymi oczyma i próbowała się zorientować gdzie trafiła. Przynajmniej była trochę oddalona od szalejącego nad nią ognistego piekła. Uniosła głowę starając się odzyskać panowanie nad wzrokiem i rozejrzeć się w poszukiwaniu wyjścia.

- Hej spokojnie, wszystko będzie git… chyba – nie wiedział za bardzo jak ma ją uspokoić, w sumie to nigdy nie był zbyt dobry w te klocki a co powiedział dobrego to wychodziło mu przypadkowo. Oczywiście potem kiedy przychodziło do wytłumaczenia to zwykle odpowiadał tylko uśmiechem i komentarze „tak jakoś pomyślałem, nie ważne”. Wyglądało na to, że dziewczyna coś chyba znalazła.
- Masz coś? – zapytał rozglądając się niecierpliwie, tak zżerała go ciekawość czy coś znalazła i co to takiego. Pomijając to, że faktycznie teraz młodzieńcza chęć przygody brała górę nad zdrowym rozsądkiem i chęcią ucieczki stąd jak najszybciej. Zaintrygowały go dziwne odgłosy, jakby coś mlaskało. Woda? Nie, to zbyt gęste. W pokoju jednak nic nie było jak zapaliło się światło, więc chłopak się uważnie rozglądał za źródłem dźwięku. Czuł jednak, kiedy gasło światło że cos się zmienia. Wolał raczej widzieć to co się dzieje, niż żeby to znikało po zapaleniu światła. Dobrze jest wiedzieć na czym się stoi. Noiro podszedł do Angel i spróbował otworzyć portal na drugą stronę. Lepiej nie czekać tu, zwłaszcza że to coś może na nich poluje. Bawi się jak kot myszą. Oczywiście jeśli się otworzył to wciągnął tam dziewczynę, w drugim wypadku… kiedy to się nie stało zwyczajnie zaczął panikować i było to widać.

Miss America spuściła głowę. Wiedziała, że w panice nie może działać, bo narobi tylko szkód. Bohaterowie muszą patrzeć na wszystko spokojnie, nawet jeśli pożar szaleje im nad głową prawda? Niemniej, dziewczyna w końcu uniosła głowę. Patrzyła na dziurę w suficie, na szalejące wewnątrz płomienie.
Podniosła się chwiejnie, wciąż czując promieniujący z góry żar. Zaczęła się rozglądać. Mrok nie wydawał jej się zachęcający. Jak na złość, gdy stała tu całkiem sama przypominały jej się te wszystkie rzeczy, które opowiadały jej matki jak nie będzie posłuszna. A to obrzydliwy, kosmiczny potwór przypełźnie po nią i ją porwie, a to zrobi sobie krzywdę przy zderzeniu z asteroidą. Dodatkowo przypomniały jej się wszystkie horrory, które zdarzyło jej się obejrzeć. Choć zwykle śmiała się z tego, to teraz... Dreszcz przebiegł wzdłuż jej pleców. Ale wzięła głęboki wdech i zapanowała nad chęcią wzbicia się w ogniste odmęty na górze i przebicia się aż do dachu, gdzie mogła bezpiecznie umknąć od zagrożenia.
-"Americo, ty pollo*! Nie powinnaś się tak zachowywać. Chcesz być heroína**! One się nie boją! A przynajmniej na takie wyglądają... ty też nie możesz!"- upomniała się w myślach. Jako, że zachowała ciszę usłyszała płacz. Zapaliła jej się lampka. Oznacza to przecież, że ktoś jest w niebezpieczeństwie! Wciągnęła głęboko powietrze.
- HALO! JEST TU KTO?!- krzyknęła głośno, mając nadzieję, że dzięki temu ten kto płacze usłyszy ją i pozwoli się namierzyć. Rozejrzała się wokół siebie szukając jakiegoś ruchu, czy choćby drgnięcia informującego że nie jest sama.
***
Z mojego "słownika":
*pollo - kurczak
**heroína - bohaterka

Noiro wolał nie dotykać tego czegoś po tym jak już zrobiła to Angel. Wyglądała jakby dotknęła czegoś niebotycznie obrzydliwego przez przypadek. Dosyć porównywalne z momentem, kiedy dziewczyna dotyka jakiegoś obślizgłego czegoś. Chłopak wolał tego czegoś nie dotknąć nie tylko z powodu, że pewnie było obślizgłe ale też dlatego że mogły mu zabrudzić się ręce lub przejść tym zapachem czy czymś.
- Chwilę, jak kto gdzie? – zapytał odruchowo kiedy zaczęła mu wymieniać kierunku, gdzie ta osoba jest. Musiał się albo szybko przemieszczać albo znowu coś zwoziło Angel. Na szczęście udało im się przeskoczyć do innej wersji świata, bo na kąpiel w glutach Noiro nie miał ochoty. Niedawno ubranka wyprał i szkoda, by się teraz zabrudziły. Z drugiej strony wychodząc z portalu poczuł się jakby był w starym pomieszczeniu gdzie wywoływani zdjęcia. Czerwony mocny blask działał negatywnie na jego zmysły, a w środku było cicho. Ściany były obdrapane, jakby był tu skazaniec rodem ze starych filmów, który odkreśla sobie dni do końca wyroku. Noiro podszedł do ściany i dotknął tych kresek. Były tu również drzwi oraz jedno okno. Ciemność oczywiście była za oknem. Najpierw Noiro sprawdził czy nie ma tu przypadkiem szybu wentylacyjnego. Jeśli go nie było to podszedł ostrożnie do drzwi nasłuchując czy nikt nie idzie po drugiej stronie. Wiadomo, że jeśli nikt nie szedł to je otworzył. Jeśli słychać było jakiś dźwięk to momentalnie szukał kryjówki.
- Spokojnie, w razie czego damy radę uciec - powiedział Angel chcąc ją uspokoić miłym uśmiechem i ciepłym słowem, aczkolwiek jemu już dawno przestało się tu podobać.

Słysząc ten głośniejszy odzew dziewczyna przystanęła i zaczęła nasłuchiwać by zlokalizować źródło płaczu. Niemniej przez chwilę podziwiała spadający popiół, ale kątem oka zauważyła ten dziwny cień. Nie podobało jej się to ani trochę. Z marsem wymalowanym na twarzy wróciła do prób zlokalizowania swego nowego celu.
Na chwilę się zatrzymała i pogrzebała po kieszeni. Po chwili jej gęste loki zostały związane gumką, by za bardzo nie narażać ich na spalenie. Smród jaki wtedy powstaje jest bowiem zwyczajnie w świecie obrzydliwy.
- Halo? Kto tu jest?!- spytała ruszając w stronę mroku z uniesioną gardą i ciągle się rozglądając za cienistym ktosiem. Mało to jest złoczyńców, którzy umieją zmieniać kolor lub strukturę ciała. Wciąż powoli zbliżała się do ściany mając nadzieję, że w końcu zetknie się z kamienistą powierzchnią i znajdzie źródło dźwięku. Już widziała oczyma duszy przerażoną, osmaloną dziewczynkę, która nie może się ruszyć. I zachwyt gdy America wyciąga ją z tego ognistego piekła.

- Cholera – zaklął cichutko pod nosem kiedy się skaleczył i włożył palec do ust, jak to zwykle się robi kiedy skaleczy się. Zaraz potem pogrzebał w swoim worku w poszukiwaniu plastrów, by sobie przykleić jeden do palca. Oczywiście najpierw sprawdził czy nic mu tam nie wlazło, czyli żadna drzazga czy okruszek by w razie czego przed zaplastrowaniem sobie to wyciągnąć.
Okna na pewno nie wybierze, bo kto wie co za tą ciemnością się kryje? Może cały teren na zewnątrz taki jest i tylko się ubrudzi niepotrzebnie? Tymczasem za drzwiami nikogo na pewno nie było, a cisza była aż przejmująca i dzwoniąca w uszach. Noiro pierwszy raz w życiu brakowało ludzi, brakowało głośnych rozmów, dźwięków samochodów, wszystkiego. Powoli zaczął tu markotnieć i czuć się naprawdę źle. Przejście tym korytarzem jeden obok drugiego nie byłoby dobrym rozwiązaniem zwłaszcza jeśli będzie się chciało uciekać. Z drugiej strony jedno za drugim to też nie dobre wyjście jeśli Noiro biega wolniej niż Angel to będzie ją zatrzymywał jeśli będzie z przodu, a nie chciał iść ostatni. Noiro miał dylemat w którą stronę iść. Nie znał topografii hotelu, a tym bardziej teraz nie miało to znaczenia kiedy pomieszczenia się zmieniają. Wybrał zatem, że pójdą w prawo. Słuchał Angel w międzyczasie, która powiadomiła go o tej osobie – Myślisz, że powinniśmy tam iść? A co jeśli… no wiesz to ona to robi? – zapytał równie cicho.

Im dłużej to trwało tym większy grymas niezrozumienia i irytacji pojawiał się na jej twarzy. Dziewczyna, obróciła się i poczuła się dziwnie. Zaraz jednak wytłumaczyła sobie, że przecież to mógł być koniec długiego korytarza. Okazuje się, że bardzo długiego. Przez chwilę zastanawiała się czy wrócić do światła, ale stwierdziła, że to bez sensu. Już lepiej iść dalej.
Kroki usłyszała trochę później jak przeszła jeszcze trochę i obróciła się w tamtą stronę. Uniosła gardę i lekko się skuliła gotowa walczyć. Pocieszała się, że była odporna na większość standardowych pocisków... no właśnie. Standardowych. America nie miała pojęcia z czym walczy, ale wątpiła by było to takie proste. Powoli ruszyła znowu cały czas gotowa się bronić w razie ataku, starała się iść ciszej, więc gdy w depnęła w coś mokrego zaraz odskoczyła z obrzydzeniem wstrząsając nogą.
Pomyślała ze smutkiem o swych trampkach i z nagłym olśnieniem podleciała do góry dalej kierując się za płaczem, małej, bezbronnej dziewczynki jak jej się zdawało.
- EJ! HALO!- przez chwilę bawiła się echem. Sama nie mogła pojąć ile radości jej to sprawiało- Jest tu kto?- dodała, choć wątpiła czy dostanie odpowiedź. Śmieszyło ją jak dźwięk odbijał się więc na jej twarzy na chwilę zagościł uśmiech. Ale wstrząsnęła głową i zamilkła by dalej słyszeć łkanie. Znów wróciła na trasę.

Noiro miał dosyć tej ciszy, która aż mu dudniła w uszach więc postanowił sobie pod nosem ku pokrzepieniu ducha nucić kawałek Metaliki. W sumie nie jakiś konkretny, po prostu wziął pierwszy lepszy który mu się nawinął, byleby przerwać tą ciszę. Słyszał kiedyś o tym, że gdyby zamknąć człowieka w pokoju który tłumi wszelkie dźwięki to ten by oszalał po kilkudziesięciu minutach jeśli nie wydawałby dźwięku sam z siebie. Postanowił z tym walczyć dokładnie w ten sposób, wtem odezwała się Angel. Ten korytarz był strasznie długi, chociaż w pewnym momencie Noiro zaczął się zastanawiać czy po prostu nie są w zapętlonym korytarzu, dlatego co jakiś czas zostawiał na ścianie ślady za pomocą prostego narzędzia jakim był długopis. W końcu każdy zazwyczaj ma przy sobie jakieś pisadło, a krzyżówki przecież kredką nie są rozwiązywane w wolnej chwili.
- Lepiej chyba szukać wyjścia, chociaż… może ta ciemność jest tylko do określonej grubości? No wiesz taki straszak, żebyśmy przez to nie przeszli – powiedział. W sumie jak skończą się wszystkie inne drogi to tego chłopak spróbuje. Opatuli się kocem i po prostu przejdzie przez któreś z okien.
- Inny wymiar powiadasz? Wydaje mi się, że nadal jesteśmy na Ziemi gdyż do tej pory nie udało mi się otworzyć portalu do innego wymiaru niż ten podobny do Ziemi. Jeśli jesteśmy gdzieś indziej to nie wiem czy dałbym radę, wybacz po prostu nie znam ograniczeń swojej własnej mocy bo nikt mnie tego nie uczył – odpowiedział. Nie za bardzo rozumiał jak działa to wszystko z wkraczaniem w wymiary. Po prostu otwierał i wchodził, a nigdy się nad tym nie zastanawiał jak to tak naprawdę działa. Tymczasem usłyszał kroki za nimi, które dosyć szybko się zbliżały – Mamy towarzystwo. Uciekamy czy… - zapytał retorycznie, w końcu sam z chęcią by walki uniknął. Nie lubił walczyć oj bardzo nie lubił, zwłaszcza kiedy przychodziło zranić kogoś.