Hotel Kamelia

First topic message reminder :

Budynek znajduje się na Manhattanie i powstał niemalże sto lat temu, lecz od tego czasu wiele razy był przebudowywany i odnawiany - po części w celu wprowadzania coraz to nowszych udogodnień i modyfikacji, ale i z powodu serii nieszczęśliwych wypadków, między innymi dwóch pożarów oraz licznych zalań. Za każdym razem podnosił się na nogi i działał dalej, przyciągając sporą liczbę gości. Przez długi czas należał do jednej rodziny - Carlstonów - lecz w latach osiemdziesiątych ówczesna głowa rodziny zmuszona była go sprzedać; przez następne trzydzieści lat hotel często zmieniał właścicieli, aż wreszcie w czerwcu roku dwa tysiące trzynastego powrócił do Adama Carlstona, który potężnie się zadłużył, aby móc go odzyskać.

Budowla zawiera dwanaście poziomów, a dokładniej piwnicę, parter oraz dziesięć pięter ponad nimi. Pokoje mieszkalne zaczynają się od pierwszego piętra i prezentują różne standardy, zaczynając po prostu od eleganckich sypialni z własnymi łazienkami, kończąc zaś na umieszczonych wyżej apartamentach. Hotel posiada również sale użytkowe, między innymi sporą restaurację, salę kinową, siłownię oraz basen - po części wewnętrzny, lecz z jednej strony wychodzący na zewnątrz, odgrodzony od reszty świata z trzech stron poszczególnymi segmentami budynku, z ostatniej natomiast ogrodem.

Liczne incydenty doprowadziły do tego, iż hotel wyrobił sobie opinię nawiedzonego. Wbrew pozorom nie odstraszyło to gości, którzy tym bardziej chcą w nim nocować, aby na własne oczy przekonać się czy w budowli rzeczywiście mają miejsce jakieś nietypowe zjawiska. Część klientów donosi o różnych osobistych doświadczeniach, inni z kolei twierdzą, że hotel jest co prawda piękny, ale niestety kompletnie pozbawiony duchów.

Dziewczyna ucieszyła się wreszcie, że kogoś zauważyła. Niemniej zawahała się i poczuła na plecach gęsią skórkę. Przypomniały jej się wszystkie horrory, w których bohater dotyka danej osoby, a ta zmienia się w potwora i go atakuje. America wolała nie dać się nastraszyć.
- Halo! Proszę pani!- krzyknęła głośno do postaci, a przez to, że zawisła nie przeoczyła lekkiego mignięcia. Poczuła się jeszcze gorzej i przełknęła ślinę.
-Mogę jakoś ci pomóc?- dodała licząc na jakąkolwiek reakcję. Mimo wszystko trochę się wzniosła i oddaliła, ot dla bezpieczeństwa. Nie dlatego, że tchórzyła i powoli ogarniało ją przerażenie całą tą sytuacją. Nie, nie. Chodziło tylko o bezpieczeństwo.
Serce waliło jej jak oszalałe, a ona czekała, aż postać zareaguje.

W Noiro była masa ciekawości na temat tych zjawisk. Znaczy na swój sposób było to wszystko straszne, a zarazem interesujące. Był ciekaw jak ktoś robi to wszystko oraz po co? Najchętniej by posłuchał jak ktoś mu to tłumaczy, rzecz jasna z bezpiecznej odległości od tego miejsca. Przyjemnie się patrzy jak mrówki biegają po mrowisku, ale o wiele mniej przyjemnie się w nim stoi. Kreślenie po ścianach miało jeszcze jeden plus. Jeśli przypadkiem trafią na identyczny korytarz to będą w stanie rozpoznać czy już tu byli, czy po prostu to inny korytarz wyglądający tak samo.
W ciemnościach nic nie było widać, chyba że… nie jeśli wyciągnie latarkę to może to coś zwabić, chociaż z drugiej strony pewnie miałby wizję by wiedzieć czy zacząć uciekać czy nie. W horrorach jednak zawsze się to kończyło tragicznie więc wolał nie ryzykować zdradzenia pozycji.
- Może to ktoś z gości hotelowych – rzucił Noiro, może faktycznie ktoś tak jak oni się tu zgubił. Ale chwila… przecież tu wchodziła jeszcze ta ekipa telewizyjna a przecież nigdzie po drodze jej nie widzieli. Z mroku wyłoniła się sylwetka, na co Noiro stanął w gotowości by od razu uciec w portal gdyby okazało się że to jakiś potwór. Na szczęście to była… chyba tamta reporterka. Była sama a na dodatek biegła. Jej wzrok był skupiony na nich jakby nie mogła się nacieszyć, że widzi kogoś normalnego. Na dodatek była pomazana krwią… chwila ona chyba nie zabiła tego swojego kolegi?
- Moglibyśmy zadać to samo pytanie. Czemu jest Pani umazana krwią oraz gdzie się podział Pani kolega? – zapytał niepewnie Noiro i dał Angel znak ruchem głowy, że z reporterką jest coś nie tak. Czuł w kościach, że coś złego się może stać.

Miss America tym razem nie dała się zaskoczyć. Spięta i gotowa do działania tylko sekundę dała się ciągnąć w dół, a potem zaczęła bić w paskudnego macko stwora drugą nogą, wyginając się przy tym by ciągnąć w górę. Pot spływał po jej czole, gdy używała wszystkich sił, by wyciągnąć szkaradę w górę.
-Puszczaj torpeza*!- wrzasnęła wściekle kręcąc się jak bąk by utrudnić trzymanie stworowi.
-"Czemu to zawsze mnie spotyka? gdy jestem tak cerca**..."- pomyślała dalej miotając się w jedną i drugą stronę i bijąc w śluzowatą mackę. Druga, trzymana noga już ją bolała, bo bicie na ślepo wcale nie jest takie łatwe.

***
torpeza-paskudo
cerca- blisko

Noiro tylko uniósł obie ręce w geście „ej chill nie mówiłem tego, by Cię obrazić” i odsunął się nieco. Chociaż dziwne było to, że kobieta wydawała się przed czymś uciekać i nagle chłopak ją tak zirytował, że o tym zapomniała a przecież nic takiego złego nie zrobił. Zresztą po co miałaby biec do wyjścia skoro nie wie gdzie ono jest?
- Przepraszam, ale czy mamy czas teraz na przestrzeganie etykiety? W końcu jesteśmy zamknięci w jakimś wymiarze czy czymś takim – zwrócił delikatnie uwagę. Wiedział, że starszym nie powinno się zwracać uwagi, ale to chyba nie był na to czas i miejsce – w sumie to tak – pokiwał głową, on wszedł za nimi, a jak było z Angel to nie wiedział. Może po prostu weszła tu bo coś wyczuła czy co tam robią te media. Po chwili spojrzał jeszcze dziwniej na kobietę i zrobił krok w tył.
- Jak to po co? Musimy chyba mieć powód, dla którego wysmarowana jest Pani krwią by mieć pewność, że nie jest to krew tego człowieka i że to nie Pani go zabiła i nie wbije nam noża w plecy przy pierwszej lepszej okazji. Przepraszam jeśli uraziłem – uważnie obserwował kobietę. Widział takie sytuacje w filmach, że morderca udawał tego niewinnego i potem dobijał owieczki kiedy się tego nie spodziewały. A przecież mogła dotknąć tego czegoś za oknem i się ubrudzić. Zresztą czy morderca by się przyznał do tego, że kogoś zabił? Na pewno nie.

America szczerze w tej sytuacji nie za bardzo zwracała uwagę na wygląd i zdrowotność swego ciężkiego i trudnego przeciwnika. Czując, że walenie po macce nic nie da, a zaraza oblepiła się wokół drugiej nogi w jej głowie zaświtała myśl.
-"Wyciągnę bastardo* na brzeg! Wtedy to się pobawimy."- pomyślała złowrogo i już zaczęła ciągnąć w stronę przeciwną jak płacząca istota. Wiedziała, że gdzieś tam była zwykła podłoga, albo chociaż płycizna, gdzie mogłaby przyjrzeć się trzymającej ją paskudzie.
-I co gilipollas**? Już ja ci pokażę...- niczym obładowany koń ciągnęła uparcie i zgrzytała zębami. Nie zamierzała ustąpić jakiejś mokrej, obślizgłej kreaturze. Co to, to nie. Miała być bohaterką. Nie zginie podczas pierwszej misji. Żaden bohater tak nie kończy prawda? A ona jeszcze nie miała nawet swojego nemezis!

***
*bastardo- drań
**gilipollas- dupek

- Nie, ale jeśli będzie brzmiało to wiarygodnie to będę w stanie to uwierzyć – wiarygodnie miał na myśli przez ton głosu, mimikę twarzy oraz ogólne zachowanie. Chociaż kobieta wyglądała na zdenerwowaną, a że Noiro był młody to nie wiedział że tego tygrysa się nie drażni. Postanowił jednak przystopować i wysłuchać tego co ma do powiedzenia – Zarabia na tym? Czyli możliwe, że to wszystko robi ktoś z hotelu? Ktoś z mocą czy coś takiego – podrapał się po głowie. W sumie Noiro wiedział, że poza nim na pewno istnieje ktoś specjalny. W końcu nie ma opcji by tylko on jeden miał dar, zwłaszcza że w telewizji były relacje z tego co robili chociażby Avengers.
- Co powinniśmy zrobić? – rzucił do Angel. Nie chciał samemu rozporządzać, wolał znać jej zdanie na ten temat chociaż poruszanie się większą grupą to chyba lepszy pomysł – Myślę, że skoro nam się jeszcze nic nie stało a było ku temu kilka okazji, to chyba on też może być cały. Kwestia byśmy go znaleźli, a chyba nie powinno się człowieka zostawić na pastwę losu – nie chciał mówić zbytnio o talentach Angel, bo może ona sobie tego nie życzyłaby i wolałaby zachować to w tajemnicy. Zresztą on też nie chciał się za bardzo tej kobiecie chwalić. Dowie się w swoim czasie jeśli nie okaże się niebezpieczna. Już on znał prawo ulicy, gdzie bezdomny przez moment był milutki a zaraz potem chciał chłopakowi dla pieniędzy poderżnąć gardło.

Była całkiem mokra. Pot spływał wręcz kaskadą po jej czole, czerwonych policzkach, skradał się za kołnierz i zimną, nieprzyjemną strugą spływał po plecach, czy między piersiami. Kropelki błyszczały, a mięśnie i własnoręcznie nabite siniaki bolały. Gdy wreszcie znalazła się na terenie wolnym od dziwnej mazi z której wychyliły się macki, zaraz wylądowała, uprzednio ściskając mocno obrzydliwe części. Ścisnęła je jak najmocniej mając gdzieś sprawiany stworzeniu ból, zaparła się znowu i ciągnęła. Nie zamierzała poddać się gdy była tak blisko. Na stan pomieszczenia nie zwracała uwagi póki kilka . oderwanych od sufitu, drobniutkich kawałków nie uderzyło o jej głowę. To zwróciło jej uwagę. Niemniej nie zamierzała przestać. Jeśli puści bydle ucieknie, a ona nie zamierzała zanurzać się za nim w podejrzaną substancję.

Noiro kiedy budynkiem zaczęło trząść po prostu upadł na ziemię, by przypadkiem kogoś nie wywrócić kiedy by się o tą osobę opierał. W programach o bezpieczeństwie podczas trzęsień amerykańscy specjaliści mówili, że trzeba paść na ziemię by być w miarę bezpieczny. Postanowił zaufać ekspertom tym razem, chociaż czasami ich teorie były o kant odbytu potłuc. Noiro spojrzał z niemałym obrzydzeniem na to co się stało ze ścianą. Tynk odpadał, a za nim było mięso, tkanki, jakby cały budynek miał trzewia i ktoś właśnie je przetrzepywał od środka. Nawet jak go Angel powiadomiła ktoś tak właśnie robił. Może cały budynek jest jednym żywym organizmem, który bawi się tymi co są wewnątrz niego.
- Możemy jej jakoś pomóc? Wygląda na to, że to coś traci kontrolę i stabilność. Jeśli dało radę przeniknąć do mojego Riftu to myślę, że tam również możemy to coś zranić… albo rozwalić ścianę i przejść dalej – powiedział specjalnie zranić, a nie zabić. Bądź co bądź był pacyfistą i wolał nie zabijać nikogo ani niczego. Inna sprawa, że wyrąbanie sobie dziury by się wydostać byłoby najbezpieczniejszą opcją. Może to coś ich wypluje jak trochę go podrażnią. Miał nadzieję, że w Rift zapewni mu potrzebną do tego zdolność, której będzie mógł użyć. W każdym razie najpierw postanowił zaprosić tam obie panie, bo jeśli wstrząsy mają się powtórzyć to może być to niebezpieczne, a niekoniecznie muszą one być takie same wewnątrz tego osobliwego wymiaru. W sumie śmieszna sytuacja, bo skoro byli uwięzieni w wymiarze to Noiro otwierając wejście do swojego wymiaru otwierał wymiar w wymiarze. Wymiarocepcja.
// I rzut: 287230. Rzuty na moce: 287233, 287234, 287235
http://www.alea.cba.pl/

Uznała to za swoją przewagę. Mimo ściekającego po całym ciele potu, umęczonych i krzyczących o odpoczynek mięśni nóg i rąk, niszczonego budynku... na twarzy Americi malował się szeroki, wręcz szalony uśmiech. Mimo iż wszystko waliło się i paliło, Dziewczyna nie zamierzała się poddać. Widząc pożar poczuła na chwilę strach, ale w dalszym ciągu trochę się cofnęła ciągnąc mocniej.
- Zniszczysz wszystko, a ja i tak cię wyciągnę! Renunciar!*- wrzasnęła cofając się o kolejny krok. Nagle popchnięta rosnącymi emocjami, zaczęła krzyczeć. Niczym berserk, który wpadł w swój szał, Miss America z nową siłą pociągnęła za chore, obrzmiałe macki.
- Niech się wali i pali, ale prędzej ci je wyrwę niż puszczę Abominación**!- poinformowała go na całe gardło- ME OYES?!***- dodała jeszcze głośniej, zdzierając sobie gardło. Poczuła, ściekające po policzkach łzy. Nie zwróciła uwagi na ten owoc dwóch przeciwnych sobie uczuć.

***
*Zrezygnuj
** Obrzydlistwo
*** Słyszysz mnie

Noiro miał pewien pomysł. Skoro to coś nie pozwalało im się dostać na inne poziomy lokacji to muszą sobie drogę utorować w ten sposób. Wiedział, że Angel pewnie już straciła kontakt z tamtą rzeczywistością dlatego nie zdziwiło go to, że stwierdziła iż straciła wizję – Dobrze. A z którego miejsca czułaś tą osobę? Mam pewien plan, ale musisz mnie pokierować w stronę tej osoby. Wydrążymy do niej tunel – powiedział, a jego ręka zaczęła błyszczeć. Zbierał w sobie energię, w końcu będzie musiał wycinać małe otwory by nie naruszyć ścian zbytnio, a laser okazał się dla niego zbawieniem w tym momencie. Wytnie sobie drogę do tej osoby i otworzy tam rift przez co spotkają się całą grupą. Nie mieli czasu, by iść tam na piechotę bo faktycznie w rifcie nadal mógł być tylko pięć minut, więc tak o wiele szybciej skróci sobie drogę. Zapomniał nawet na moment, że tu jest ta reporterka, która przecież jest chyba normalną osobą bez mocy.
- Eeee… ja w sumie to tak. Z ciekawości poszedłem za panią i pani kolegą– podrapał się po głowie mając na twarzy nieco skrępowany uśmiech – A proszę się nas trzymać. Możemy tu być tylko 5 minut. Jeśli będziemy za daleko od siebie to już się nie znajdziemy w tym budynku – powiedział i czekał na namiary od Angel, po czym… zwyczajnie zaczął w tamtym kierunku wycinać dziury. Niewielkie otwory przez które nie powinni mieć problemu się przecisnąć. Oczywiście jak zaszła potrzeba, by Angel się upewniła to uchylił jej wyjście z riftu by mogła wyjrzeć i wyczuć.

America wrzasnęła. Rozdzierająco, głosem pełnym przerażenia i całkowicie nie pasującym do bohatera. Puściła śluzowate macki by odskoczyć w kilka potężnych susach od miejsca gdzie, monstrum zrzuciło piekło nad nimi.
Dziewczyna niczym sarna goniona lękiem uciekła z pola rażenia ognistych odłamków, ale cały czas się cofała, nie ryzykując, że naruszony sufit będzie pękał dalej.
Poczuła strach, i dopiero gdy fragmenty rozbijały się o ziemię, Miss America zaczęła się martwić. I to potwornie.
- Ty engañar*! Nie widzisz co zrobiłeś?!- wrzasnęła jeszcze na stwora, dalej w panice szukając możliwości ucieczki. Przełknęła ślinę i powoli zaczęła czuć ogarniającą ją beznadzieje. Dała się sprowokować i teraz hotel, albo jego część runie. Dziewczyna uklękła. Jej myśli zaraz zrobiły się czarne niczym smoła, gdy rozważała całą sytuację.
-Estúpida moza... To przecież i ja jestem tego winna... Nie zasługuję na bycie bohaterką.- stwierdziła opuszczając głowę na pierś i zawieszając zmęczone walką ramiona. Owszem było to, pełne patosu i po prostu godne niejednej hiszpańskiej telenoweli. Dziewczyna jednak otarła oczy podnosząc się. Spojrzała z siłą w dal.
- Co ja wyprawiam?! Przecież los niños*** mnie potrzebuje. A ta maszkara zastanowi się kilka razy nim znów ze mną zadrze!- uniosła się i z nową energią poleciała w kierunku wody omijając płomienie. Musiała znaleźć płaczącą istotę.


***

*dureń
** głupia dziewucha
***tamto dziecko

- Czyli to coś się rozproszyło i nie wpływa już na to co znajduje się tutaj – wysnuł taką hipotezę Noiro, a jeśli była prawdziwa to znaczy że mogli dotrzeć do tamtej kobiety o wiele szybciej z racji tego, że po drodze nigdzie nie zbłądzą. Z drugiej strony jego nawigatorka, czyli Angel troszkę go zaniepokoiła tym że wszystko również tam wróciło do normy. To znaczy, że tamta osoba mogła się również przesunąć albo w jakiś sposób nie mogą jej namierzyć. Jednak skoro to pomieszczenie wyglądało normalnie to znaczy, że nie wylądują raczej przypadkowo w ścianie, dlatego Noiro zanim zaczął coś wycinać, po prostu otworzył drzwi. Skoro punkt był tam, to po prostu mogli tamtędy przejść i w razie czego jeśli nie byłoby gdzieś schodów lub coś znowu zacznie się dziać to mogli podrażnić to stworzenie tutaj. W każdym razie jeśli nie było potrzeby szukania jakiś przejść to po prostu dał się prowadzić Angel nic nie wycinając.
- Wydaje mi się, że to coś się rozproszyło i chyba możemy do tej osoby jakoś dotrzeć... ale wtedy - tutaj w sumie nieco się zawahał. Co wtedy zrobi? Stanie do walki? To nie w jego stylu, on nie umie walczyć, on tylko ucieka, unika jej za wszelką cenę. Plan miał taki, by po prostu zabrać tamtą osobę i uciec, bo w gruncie rzeczy był dobrym człowiekiem a na dodatek dzieciakiem bez przeszkolenia. Angel mogła dostrzec jego wątpliwości, jakby tu jego plan się kończył.

Mimo to Miss America uparcie pędziła dalej. Szukanie dziecka i ciągłe patrzenie w sufit, oraz w dół, czy aby kolega pod wodą nie planował robić żadnych głupot, nie ułatwiało manewrowania.
Czując, że sufit pali jej się nad głową przełknęła ślinę i przyspieszyła. Wrócić w szalejące piekło za nią nie miało najmniejszego sensu. Leciała więc dalej licząc na to, że w końcu znajdzie drogę wyjścia. Inaczej słabo zaczynało to wyglądać.

Dzieciak najwyraźniej zapamięta, by bardziej się pilnować w tym hotelu skoro tym razem zaatakowały go… drzwi. Kiedy dotknął klamki poczuł to pieczenie, nie mógł oderwać dłoni nie ważne jak się siłował, chociaż z drugiej strony… czemu nie wpadł wtedy na to, by potraktować jej wiązką laserową? Chyba mu nie przyszło to do głowy lub stało się tak szybko, że nie miał czasu zareagować. Nie trzeba wspominać o tym, że szarpał się, próbował oderwać rękę od drzwi, jak również jęczał z bólu kiedy klamka go parzyła. Poczuł, że odpływają z niego siły i upadł na kolana, a drzwi się otworzyły. Spojrzał na swoją poparzoną dłoń. Tak, typowe ślady jak po poparzeniu, dlatego działał szybko. Wyciągnął apteczkę, którą miał ze sobą i sporządził sobie opatrunek na rękę. Trudno było to robić jedną ręką, ale odkaził za pomocą środka, a następnie włożył do wnętrza dłoni gazę i owinął ją bandażem. Syknął, kiedy środek oczyszczający ranę doznał kontaktu ze skórą. W prawdzie nie miał tam nic w niej by zaradzić poparzeniom, bo to apteczka samochodowa, więc był tam bandaż, nożyczki, agrafka, chusta trójkątna, gaza jak i środek do oczyszczenia ran czy też koc termiczny. Mógł sobie sam opatrzyć ranę, jednak by się zagoiła będzie musiał o to się zatroszczyć potem. Skoro to coś zastawiło na niego pułapkę w postaci drzwi to mogło oczekiwać, że wróci do świata realnego do kolejnej pułapki lub zastawi kolejną za drzwiami. Czas jednak uciekał, a skoro otworzył owe drzwi to powinien chyba wykorzystać to poświęcenie jakiego już dokonał. Nie ma gwarancji, że w realnym świecie jest bezpiecznie, ani że tu jest bezpiecznie. Sęk w tym, że w Rifcie mógł się jeszcze jakoś bronić o ile nie wpadnie w pułapkę, a tam będzie całkowicie bezbronny. Musiał podjąć decyzję, jednak zanim to zrobił musiał wziąć kilka głębszych oddechów i się uspokoić. Ból nadal był obecny i musiał chwilę się do niego przyzwyczaić.
- Nie doceniłem go. Nie sądziłem, że zastawi kolejną pułapkę – powiedział do siebie i wtem wpadł mu do głowy pomysł. Wyciągnął z kieszeni żyłkę i obwiązał nią but. Następnie wrzucił but do pomieszczenia i powoli ściągał żyłkę. Bezpieczny sposób sprawdzenia, czy coś reagujące na ruch tam się znajduje.

America zatrzymała się. Wpatrywała się z niedowierzaniem w przebytą przestrzeń. Gapiła się chwilę jak przysłowiowa świnia w malowane wrota. Po chwili odwróciła się w znajdującą się za nią pożogę.
-Puta! Infierno! cojo!*- zabluzgała niepięknie i spojrzała w górę. Odwróciła się więc całkowicie i spojrzała wściekle na teren za nią. Przyglądała się temu chwilę, wzięła głęboki wdech.
-vale la pena intentarlo.**-mruknęła do siebie pod nosem i przymknęła na chwilę oczy wracając w płonące piekło. Nie do końca też wiedziała gdzie powinna wylecieć, ale gdy tylko zauważyła pod sobą ląd wzięła głęboki wdech i pofrunęła do góry.
-"Ogień nie powinien nic mi zrobić."- pomyślała rozpaczliwie przedzierając się przez sufit. Nie powinien. Niemniej przed wlotem wciągnęła mocno powietrze licząc że zdoła przelecieć nie na wdychając się czadu.




***
* trzy "brzydkie" przekleństwa. Tak twierdzi mój "słownik"
** warto spróbować

Ten drobny gest Angel nieco pokrzepił go na duchu i wywołał drobny uśmiech na tym wcześniejszym grymasie bólu z powodu ręki. Przyzwyczaił się do tego, że dorośli zwykle nie nieśli mu tak często pomocy jak ludzie młodzi. Wyjątkiem od tej reguły byli staruszkowie, którzy już nie mieli nic do stracenia i po prostu chcieli mieć w niebie kilka dobrych uczynków.
Cały ten budynek działał troszkę podobnie do Noira, tylko dzieciak nie miał tak wielkich możliwości jak dowolna zmiana tego w jakim miejscu się znajdują. Nie za bardzo wiedział jak to działa, ale jego rifty zwykle miały losową moc jak już, a lokacje zwykle całkowicie inaczej wyglądały. Pozostaje tylko pytanie po co ten budynek to robił? – Może żywi się energią życiową? Tak jak teraz troszkę mnie osłabił – wyraził swoją opinie dzieciak, który już wrzucił buta do windy, a potem go ściągnął. Miał plan rozbicia tego lustra i zobaczenia co kryje się za nim, jednak powstrzymał się. Skoro budynek czyhał na nich na każdym rogu to też mogła być pułapka.
- W horrorach też rozdzielanie, brak pomagania swoim towarzyszom jak i parę innych rzeczy takich jak winda kończy się źle – powiedział niezbyt zastanawiając się nad tym co powiedział i przypadkowo wrzucił tu aluzję do owej reporterki – Nie wchodzimy tam – powiedział po czym powoli uniósł rękę i otworzył przejście do świata rzeczywistego, a następnie wychylił lekko głowę by sprawdzić czy jest tam jako tako bezpiecznie. Kiedy już ocenił i wyglądało wszystko normalnie to przeszedł czekając na Angel i reporterkę.